Aan de noodrem trekken, of écht ziek worden ...

Hoe krijg ik mijn leven van de handrem? De verveling begint zwaar toe te slaan. Ik ben helemaal klaar met de chemo-zonder-bijwerkingen. Ik wil me bezighouden met de toekomst. Liefst trap ik het gaspedaal diep in en schiet ik vooruit. Want, zoals het nu gaat, word ik straks nog écht ziek.

broer Frank leek 't wel wat zo'n Lamborghini

 

Mijn omgeving wil niet mee, die houdt de handrem vast. Voorzichtig blijft men vragen “hoe het nu gaat” na de zoveelste chemo. Nog steeds snappen ze niet dat er geen bijwerkingen zijn. De motivatie om er tegenin te gaan is weg. Ik ben het beu want mijn variant van “niet ziek zijn” wordt toch niet geaccepteerd. Volgens mijn omgeving “ben en blijf ik ziek”..

Met de voorgenomen herstelmelding na mijn burn-out eerder dit jaar mocht ik weer voor mijn officiële aantal uren aan het werk. Borstkanker 2.0 kwam tussendoor en gooide roet in het eten. Desondanks volgde een volledige herstelmelding met terugwerkende kracht vanaf de eerder afgesproken datum. Even voelde ik mij volwaardig en volledig arbeidsgeschikt. Maar het lijkt er op dat alleen de bedrijfsarts er hetzelfde over dacht.

Met een onbegrijpelijk en onverminderd energieniveau kon ik volledig blijven werken. Weliswaar niet altijd op de werkplek maar het aantal uren dat ik draai is er niet minder door, de hoeveelheid werk evenmin, eerder meer. De afgelopen maanden waren drukker dan ooit en zo had ik geen tijd om mij ergens druk over te maken. Ik voelde mij onveranderd fit en gezond. Maar inmiddels snak ik naar variatie in mijn leven en werk. Daar zit het probleem. Verandering van taken met eventuele uitbreiding van uren zit er niet in. Logisch, want binnen afzienbare tijd gaat er een onvermijdelijke ziekmelding van start: de operatie en het herstel.

 

Mijn motivatie en drive om het tot die tijd vol te houden, lijken steeds meer op een lekke ballon. Dat mijn situatie ongewoon is, wordt niet echt erkend. Dat moet ik mijzelf maar blijven vertellen. Of ik zelf een bijdrage heb geleverd aan het feit dat het zo goed gaat, durf ik niet eens te beweren. Ik moest wel doorgaan, want “in het ritme blijven” was het toverwoord en van levensbelang voor mijn geestelijke gezondheid.

Maar ik ben het “vechten om erkenning” beu. Liefst gooi ik de handdoek in de ring en meld ik mij ziek. Mijn omgeving ziet mij toch niet als “gezond en volwaardig of volledig geschikt”. Waarom moet ik dag in dag uit bewijzen of opnieuw uitleggen dat ik niet “ziek” ben? Het is een zinloze strijd want de vooroordelen zijn te groot en ik mag toch niet vooruit.

De realiteit van mijn aanstaande operatie is en blijft een feit. Ik weet dat er niets kan of zal veranderen.

Wat moet ik doen? Verstand op nul en doorgaan en doen of ik gek ben? Of trek ik zelf aan de noodrem en zeg ik “de groeten aan de handrem”. Links of rechtsom, het maakt niet uit. Zoals het nu gaat, is de snelheid eruit en zonder snelheid ga ik achteruit en word ik vanzelf ziek.