Orkaankracht - hangen in de wind

Heimwee naar zee was gisteren weer een feit. Ik had de kinderen met het grootste gemak op de fiets naar school gestuurd. Zij vonden het niet normaal van mij, want blijkbaar begreep ik niet hoe erg het stormde. Ik lachte ze uit want hier in Brabant kregen we nauwelijks meer dan windkracht 6 over ons heen. Aan de kust was het anders en Vlieland haalde gisteren zelfs eventjes orkaankracht, ofwel windkracht 12 met rukwinden tot 152 km/u.

Slechts een zomers buitje op komst. Doe mij maar een echte storm.

Wat zou ik graag op het strand of de boulevard (niet op Vlieland maar wel ergens ter hoogte van Den Haag bij windkracht 10 in de wind hebben gehangen. Even een stormpje meepakken net als vroeger. Voordat ik naar Veldhoven verhuisde maakte ik nog wel eens een storm mee. Hier in het binnenland niet. Slechts een keer een windhoos, dat dan weer wel, met mijn oudste dochter er middenin. Dat was minder.

Ik probeer de kinderen uit te leggen wat een echte storm is en wat er gebeurt vanaf windkracht 10 en windstoten van rond de 140 km/u of harder. Maar op tv ziet het er toch altijd net niet zo heel erg heftig uit. Je voelt het immers niet. Bij windkracht 10 blijven alle vogels uit de lucht. Zelfs de zwaluwen en eenden die bij windkracht 9 nog durven te vliegen, haken dan af.

Wat vonden wij het vroeger spannend als vader bij storm besloot met ons in de auto naar zee te rijden. Als het stormde, gingen we soms naar Katwijk waar je met de auto tegen de rand van de boulevard kan parkeren. Zonder uit de auto te komen konden we dan zien hoe de golven tegen de muur aan beukten. Soms gingen we naar de Wassenaarseslag om daar te worden geconfronteerd met het enorme geweld van de golven. Om daar het strand te bereiken is er een weg van betonplaten tot aan het strand. De golven hadden het zand onder de betonplaten weggespoeld. Nieuwe golven hadden de platen opgetild en laten vallen. Daarbij waren ze als lucifers geknapt. In Scheveningen bij storm liepen we over de boulevard en moesten we lachen om de haren van vader die alle kanten op werden geblazen.

Hoe krijg je uitgelegd hoe het voelt als je, onderweg naar je werk, met je collega’s een parkeerterrein in Rijswijk wilt oversteken en de rukwinden zijn zo hevig dat je niets anders kunt bedenken dan je armen om een lantaarnpaal te slaan om niet weg te waaien. Vlak daarvoor had ik al een boom vastgehouden om niet in een sloot te worden geblazen. De 10 minuutjes die ik moest lopen vanaf station Rijswijk naar het voormalige gebouw van het ministerie van WVC waren tijdens de storm van 1986 niet geheel zonder gevaar. Zeker niet op hakken met een lange kokerrok waar je nauwelijks normaal in kunt lopen. Maar hé, dat was destijds mode. Waarom ik nog precies weet wat ik aan had die dag weet ik niet. Misschien omdat het zo onpraktisch was. Die storm was er gewoon opeens. Later die dag blies een enorme rukwind een groep schoolkinderen met hun fietsen en al omver. De geschrokken kinderen werden door de portiers naar binnen gehaald en met limonade en koekjes getroost. Dat doet een storm van windkracht 10 tot 11.

In die jaren waren waarschuwingen nog geheel ongebruikelijk. Het maakte niet uit of het regende, sneeuwde, of stormde. Zelfs als de straten spekglad waren door ijzel werd je zonder pardon naar school gestuurd. Slechts één keer in zes jaar middelbare schooltijd arriveerde ik op school om te horen dat we “ijsvrij” hadden vanwege de gladheid. Ook “telefoonbomen” bestonden nog niet in de tijd. Niet zo gek dat de school dicht bleef want we hadden ons onderweg al afgevraagd waarom we niet op schaatsen waren gegaan in plaats van op de fiets. We hadden nog niet hoeven klunen. Schaatsen op straat kon met gemak.

In 1987 was er ook een enorme storm. Het Plein in Den Haag waar ik toen werkte, werd afgesloten. Er vielen onderdelen van de omringende gebouwen/daken omlaag (met name van het ministerie van Justitie). De treinen reden niet meer. Collega’s die in Amsterdam woonden vonden uiteindelijk een jonge waaghals die het aandurfde om hen met zijn taxi via Wassenaar te brengen. Het was een horroravontuur met veel vallende bomen.

Dat was tot gisteren de laatste echte storm uit herinneren. Eind 1993 verhuisde ik naar Veldhoven en hier stormt het nooit echt, zeker niet zoals aan de kust. Gisteravond vond ik op internet berichten over de ergste storm in 100 jaar en die zou op 25 januari 1990 hebben plaatsgevonden. Ik herinnerde mij er niets van. Ik heb een doos vol met dagboeken vanaf 1979 en agenda’s vanaf 1980. Het is een doos vol met sentiment en vele herinneringen. Ze zijn gevuld met illustraties, toegangskaartjes en schrijfsels van vriendinnen. Op de ouderwetse kartonnen buskaartjes kan ik aflezen wanneer ik waar ben geweest. Soms biedt het uitkomst voor herinneringen die niet meer compleet zijn en moeten worden opgefrist. Gisteravond graaide ik in die doos op zoek naar 25 januari 1990. Verhip, die storm was er écht. Er staat een notitie in mijn agenda en die luidt “ E. komt de storm afwachten”. Opeens weet ik het weer. Een week eerder was ik verhuisd naar de Archimedesstraat. Die dag was ik thuis want mijn nieuwe kast werd geleverd (staat netjes genoteerd bij diezelfde donderdag in 1990).

Vriend E belde met de vraag of ik thuis was. Hij had een waarschuwing opgevangen over een flinke storm en het leek hem niet zo veilig om naar huis te rijden. Blijkbaar was hij een uitzondering want volgens de berichten werd er in die tijd nog niet zo goed geluisterd naar stormwaarschuwingen. Bovendien kwam deze storm vrij onverwacht opzetten en ook nog eens tijdens de avondspits. Tijdens die storm kwamen 17 mensen om het leven.

Ik weet een ding zeker: ik ga luisteren naar stormvoorspellingen. Als het even kan, spring ik voor de eerstvolgende storm met de kinderen in de auto en zijn we op tijd om in de wind te hangen. Dan zullen ze nooit meer klagen dat het te hard waait om te fietsen in het Brabantse land.