zaterdag 29 juni 2013

Niet vaccineren is dom


Door een uitbraak van de mazelen in de bijbel-belt is er nu een discussie gaande over wel of niet vaccineren van onze kinderen. Er zijn helaas nog altijd mensen die vertrouwen op de wil van God. Daarnaast zijn er mensen die het vaccinatieproces weigeren vanwege mogelijke bijwerkingen. Zij vertrouwen niet op God, maar voelen zich (stiekem?) veilig omdat de omgeving voor hen zorgt voor een semi-veilige situatie door hun kinderen wel te laten vaccineren.

Door deze kinderen niet te laten vaccineren, worden andere kinderen en volwassenen in gevaar gebracht. Ik heb het over (door ziekte) kwetsbare kinderen en zwakkere ouderen. Ernstig zieke kinderen en ouderen die vroeger niet zijn gevaccineerd en nu een zwakke gezondheid hebben, kunnen zomaar bezwijken aan een besmetting met de mazelen.

Naar mijn idee heeft God (als er een God is – daarover verschillende de meningen) sommige mensen zo knap en slim gemaakt dat ze vaccins konden uitvinden. De mens kreeg vervolgens van diezelfde God (en de hulp van Eva en haar appel) beschikking over een vrije wil. Door te vaccineren zijn ziektes als polio gereduceerd tot een vrijwel uitgestorven virus dat nog slechts in laboratoria te vinden is.

Neem de waterpokken. Daar wordt weliswaar niet voor gevaccineerd maar als je het als kind krijgt, is het levenslang beschermd. De waterpokken moet je weliswaar niet voor je eerste jaar krijgen, want dat is een ander verhaal. Dat maakten wij vorige zomer mee.

Toen mijn moeder mij indertijd van de kleuterschool haalde, vertelde de juf dat ik de waterpokken had. Bij het helpen op de wc had ze een paar blaasjes gezien. Ze was extra alert omdat er al besmettingen bekend waren. Ik was niet ziek en mocht gewoon naar school. De juf vond het wel handig als de hele klas het kreeg, dan waren we allemaal meteen klaar en veilig.

Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. Moeders hebben geen tijd voor de waterpokken, geen tijd voor een eventueel ziek kind. Kinderen zijn vandaag de dag niet welkom op school als ze een kinderziekte hebben vanwege het besmettingsgevaar. Er zijn natuurlijk gevallen waar besmettingsgevaar zoveel mogelijk moet worden vermeden. Een hoogzwangere moeder of vrouw die net is bevallen, zit er niet op te wachten dat een ouder kind thuiskomt met de waterpokken. In zo’n geval hou je je ‘zieke’ kind thuis. Aan de andere kant kun je misschien beter als zwangere moeder je eigen kind een tijdje thuishouden tot het ongewenste gevaar geweken is. Datzelfde besmettingsgevaar is immers allang verspreid en je houdt het toch niet tegen.
Zo zijn er kinderen die de pech hebben de dans te ontspringen en de waterpokken niet krijgen. Zo ook een kennis van ons. Zijn moeder beschermde hem angstvallig. Hij heeft het geweten toen zijn drie dochters de waterpokken kregen. Hij werd zieker dan de drie meiden bij elkaar. Dat waren nog maar de waterpokken. Nu gaat het over de mazelen.

In de vaccinatie van de BMR zitten behalve een vaccin voor de mazelen ook de vaccins tegen de bof en de rode hond. Daarnaast krijgen de kinderen de DTP-vaccinatie aangeboden (difterie, kinkhoest en polio). Het zijn geen ziektes om mee te spotten. Behalve ernstig ziek kun je er blijvende schade aan over houden. Polio is wereldwijd vrijwel uitgeroeid enkel en alleen door te vaccineren. Als een volwassen man de bof krijgt, kan hij onvruchtbaar worden. Zwangere vrouwen die de rode hond krijgen, lopen het risico op een blinde of slechtziende. Het levend bewijs hiervan is onze eigen Prinses Christina. Koningin Juliana kreeg tijdens haar zwangerschap de rode hond en haar dochter, het prinsesje, werd geboren met een ernstige gezichtsbeperking.

Onderscheid maken tussen de bof en de rode hond op basis van wel of niet vaccineren omdat het een meisje of een jongen betreft, heeft geen zin. Een bizar (ter plekke bedacht) voorbeeld. Een meisjes baby wordt niet gevaccineerd voor de bof omdat de ouders er van uitgaan dat, zelfs als ze de bof zou krijgen, het voor haar geen gevolgen heeft, ze is immers een meisje. Stel dat de vader van die baby zelf evenmin voor de bof is gevaccineerd. Stel dat het meisje vervolgens de bof krijgt en haar vader besmet. De vader loopt direct kans onvruchtbaar te worden. In dat hypothetische geval hebben de ouders het aan hen zelf te danken dat het meisje geen broertje of zusje meer krijgt. Hetzelfde geldt natuurlijk voor het niet-vaccineren van een jongetje tegen de rode hond en het jongetje zou de rode hond krijgen tijdens een volgende zwangerschap van zijn moeder. De baby loopt vervolgens het risico op een ernstige gezichtsafwijking.

Ik heb als dreumes de bof gehad, maar ik had (zoals wel vaker) nergens last van. Ook toen had mijn moeder niets gemerkt aan mijn doen en laten. Het was mijn oudste broer die tegen mijn moeder zei “Wat heeft Margriet een dikke nek”. Ze stimuleerde mijn broers zoveel mogelijk bij mij in de buurt te zijn zodat ook zij levenslange bescherming konden genieten.

Angst voor ernstige bijwerkingen is bij sommigen de reden om niet te laten vaccineren. Zijn de risico’s zo groot? Is die angst terecht? Ik denk het niet. In bepaalde gevallen misschien, als het kindje toch al zwak is. Maar anders lijkt me die angst ongegrond. De normale bijwerkingen zijn mild. Er volgt standaard koorts, een pijnlijk armpje. Niets waar een zetpil, een gekoeld washandje, veel extra liefde en aandacht niet hét tegenmiddel vormen om er door te komen. Ja, er zijn ook ernstige bijwerkingen. Maar die komen minder vaak of zelden voor. Er zijn kinderen die overlijden door een vaccinatie. Maar is het niet zo dat die kinderen iets meer mankeerden wat nog niet was ontdekt? Is het niet zo dat juist die verhalen de publiciteit halen. Hoeveel kinderen komen er wel glansrijk door de vaccinaties heen? Veel!

Ernstige bijwerkingen zijn er overigens ook bij de chemo die mij momenteel wordt toegediend. Maar nu wordt mij ook verteld “dat dit niet standaard is”. De normale bijwerkingen gelden voor de meesten. Ernstige komen minder vaak voor. Moet ik dan de chemo weigeren vanwege de mogelijke bijwerkingen? Men wist mij te overtuigen en wat blijkt, zelfs de milde bijwerkingen blijven dit keer achterwege.

Een paar jaar geleden kwam men met een nieuwe vaccinatie. Meisjes worden voortaan geadviseerd om zich te laten vaccineren tegen het HPV-virus dat baarmoederhalskanker kan veroorzaken. Mijn dochters zijn dit keer niet gevaccineerd. Behalve dat ze het zelf helemaal niet zagen zitten om zich te laten prikken met die enge naalden had ik mijn eigen bedenkingen. Een totaal nieuwe vaccinatie vind ik iets heel anders. Misschien ben ik laf, maar er zijn geen lange-termijn resultaten bekend. Verstandig gedrag bij seksueel verkeer is ook een manier om jezelf te beschermen tegen de twee virusvarianten die in het vaccin zitten. Die twee varianten mogen dan wel voor 70% van de baarmoederhalskanker gevallen zorgen. Dat percentage zegt niet zo heel veel. De kans op baarmoederhalskanker is 1 op 200. De andere ontelbare varianten zijn niet inbegrepen. Daarnaast ben ik van mening dat mijn dochters een veel grotere kans hebben op het krijgen van borstkanker. Normaal heeft een vrouw al een kans van 1 op 8 op het krijgen van borstkanker. Met datzelfde kans percentage was het bij mij alleen al twee keer raak.

Feit is dat door het niet laten vaccineren mijn dochters in dit geval niet zomaar een gevaar voor andere mensen is. Normaal contact brengt dit virus niet over op een ander. Meeliften op de veiligheid door een ander is naar mijn mening ronduit asociaal en daardoor ongewenst.

Een vaccinatieprogramma dat hier helemaal niets mee te maken heeft maar er momenteel wel bij betrokken wordt, betreft de griepprik. Vergelijkingen trekken tussen een programma voor ziektes die mogelijk uit te bannen zijn en de jaarlijkse griepprik vind ik kant noch wal raken. Een griepprik is belangrijk voor een beperkte groep risicogevallen. Mensen met een zwakke gezondheid en bepaalde aandoeningen. Zelfs na een griepprik is er geen garantie geen griep te krijgen want de griepprik is gebaseerd op een verwachte vorm, zonder enige zekerheid hoe een uiteindelijke griep uitpakt. Daarnaast nog een kanttekening. De misvatting van wat griep is. Ik heb in mijn leven welgeteld twee of drie keer griep gehad. Maar dan ook echt GRIEP. De eerste was de Mao-griep in 1968, ik was een jaar of 3. Heel het gezin was ziek, na afloop had mijn moeder een maand lang gezinshulp nodig. Een echte griep komt zelden voor. Mensen die beweren dat ze een paar keer per jaar griep hebben, weten niet wat griep is.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten