zondag 30 juni 2013

Ieder huisje heeft zijn kruisje


Sinds het overlijden van mijn moeder vond ik de omvang en grootte van de levenskruisjes onevenredig en oneerlijk verdeeld. Ik was er van overtuigd dat er geen groter leed was dan het onze. Twaalf jaar later weet ik wel beter. Wij hebben het zo slecht nog niet.

Na het plotselinge verlies van mijn moeder bleef mijn vader achter met spijt over alles wat hij anders had willen doen. Hij zei: “soms heb je een schop onder de kont nodig om iets te begrijpen en soms komt die schop te laat”.

In de jaren daarna maakte ik onevenredig veel tegenslagen mee. Ik was regelmatig jaloers op mensen die ogenschijnlijk geen enkel kruisje in hun tuin hadden staan, zelfs geen miniatuurtje. Dan vroeg ik me af waarom wij zoveel meemaakten. Steeds weer, als ik na de zoveelste schop onder mijn kont overeind krabbelde en de rust leek terug te keren, kwam er een volgende schop. Ik zocht naar redenen en vond ze niet.

Een half jaar geleden veranderde er veel. Eindelijk kreeg ik de dingen op hun plek. De tienjarige cyclus van grote tegenslagen leek te zijn doorbroken. Op mijn 26e had ik een zware hernia. Ik was bang dat ik de rest van mijn leven als rug patiënt moest slijten. Na een uitermate succesvolle operatie zag ik tijdelijk het licht en dacht ik dat mijn leven voortaan anders zou verlopen. Dat euforische gevoel verdween na een tijdje. Op mijn 36e was ik na het overlijden van mijn moeder nog nauwelijks de diepe depressie te boven toen ik de diagnose borstkanker kreeg. Ik dacht bij mezelf “eerst wilde ik dood, nu ga ik dood”. Maar ik bleef leven. In de jaren daarna volgden de nodige ups en downs maar ik krabbelde steeds weer overeind. Ik vroeg mij af en toe af wat mijn 46e jaar met zich mee zou brengen. Ik werd zonder mega-drama 47. Dat jaar bleef het bij een flinke burn-out na de diagnose ADHD die ik in 2010 had gekregen. Na flink wat achterstallig werk op mentaal niveau constateerde ik dit voorjaar dat ik de titel ‘sterke vrouw’ eindelijk waard was. Bijna elf jaar nadat iemand mij zo noemde, kon ik het voor het eerst bevestigen.

Vooralsnog sta ik nog steeds achter die uitspraak. Ik voel mij sterk. Ik mag dan borstkanker 2.0 hebben en er stroomt chemo door mijn lichaam, maar mentaal gezien ben ik kerngezond. De uitslagen van alle onderzoeken hadden, behalve de tumor zelf, niet beter kunnen zijn. Mijn prognose is vooralsnog geweldig. Ik doe daarbij niet aan percentages. Er is bij mij allang gebleken dat percentages helemaal niets zeggen. Maar het ziet er naar uit dat ik het nog wel mee ga maken dat de wetenschap van kanker een chronische ziekte maakt. Wordt dat een Nobelprijs voor de Geneeskunde? Dat zou maar zo kunnen.

Mijn kruisje mag blijven staan in onze tuin. Het staat er mooi en ik ben er blij mee. Er gebeuren mooie dingen sinds mijn diagnose. 

Tegelijkertijd hoor en lees ik van mensen die het zoveel slechter hebben. Zware levens, loodzwaar en zonder uitzicht. Behalve het spreekwoord over dat kruisje voor iedereen, zijn er zoveel meer.

“Het leven is een pijp kaneel, ieder zuigt/ruikt er aan en krijgt zijn deel”. Iedereen krijgt met leuke en minder leuke dingen te maken in het leven.

“Het leven gaat niet over rozen”. Ik vond een leven over rozen altijd een raar idee. Rozen hebben dorens en die doen toch juist pijn? Wie wil er nu over dorens lopen. Zouden ze het, gezien de betekenis van het spreekwoord, niet juist over rozengeur moeten hebben om de betekenis eer aan te doen.
Een prachtig en onvergetelijk boek is “I never promised you a rose garden” van Hannah Green. Het liedje met de gelijknamige titel werd geschreven door Joe South en is door velen gecoverd. Het werd een enorme hit met Lynn Anderson.

“Na regen komt zonneschijn” en “Achter de wolken schijnt de zon”.
Er zijn er ongetwijfeld nog ontelbaar vele meer. Ze zijn vast bedoeld om mensen op te beuren en een hart onder de riem te steken. De een heeft er wat aan en de ander denkt “hou je mond, want wat koop ik daarvoor”. Mijn moeder was van het relativeren en vond “dat er altijd mensen waren die het slechter hadden of zwaarder”. Ze had helemaal gelijk. Als vijftienjarige kon ik helemaal niets met haar relativeringsvermogen. Nu wel, nu weet ik hoe wijs ze was.

Er zijn vormen van leed die niet te vergelijken zijn, ze zijn onmetelijk groot. Dat van mij is niet groot, niet meer. De laatste schop die ik kreeg, heeft mij (hopelijk) voorgoed wakker geschud. Oké, ik heb borstkanker en nog voor de tweede keer ook. Maar diezelfde schop gaf mij een kostbaar inzicht. Mensen noemen mij sterk of zelfs een kanjer, anderen vinden dat ik ongelofelijke pech heb en een enkeling zou met mij willen ruilen. Wat ik er zelf van vind, is iets heel anders. Ik prijs mij gelukkig en wil met niemand ruilen. Mijn leven is van mij. Ik voel me lekker, een prognose om van te dromen, ik ontmoet leuke mensen en er komen dromen uit. Een kleine twee weken na de eerste chemokuur blijk ik (vooralsnog) volledig in staat mijn werk te doen. Alles wat er in mijn leven is gebeurd, zie ik als een rode draad met elkaar verbonden. Het heeft mij de kracht gegeven om te zien hoe goed ik het werkelijk heb.

Gistermiddag zat ik op een bankje langs de tennisbaan. Zoon Martijn speelde daar de play-off voor de derde en vierde plaats. De dag tevoren had hij in een staaltje van “hoogmoed komt voor de val” een kans op de eerste plaats weggeven. In plaats van te tennissen voor de overwinning, ging hij onder in een gevecht met zichzelf. Gisteren won hij de wedstrijd. De eerste set was een fluitje van een cent, vroeg in de tweede wenkte hij naar mij terwijl hij naar zijn rechterarm wees. Hij had een cold-pack nodig. In zijn woeste slagen van de de dag ervoor had hij een spiertje verrekt. Met moeite en een beetje geluk trok hij de tweede set naar zich toe in een bloedstollende tiebreak. Zelf zat ik me te verbijten omdat ik hem bij verlies van diezelfde set zou moeten aansporen om op te geven. Een derde set zou betekenen dat hij de rest van de vakantie geen wedstrijd meer zou spelen. Hij vertelde na afloop dat hij dat besluit zelf al had genomen tijdens de laatste ballen van de wedstrijd. Ook hij heeft veel geleerd. Wij zijn trots op elkaar.

Tijdens die eerste set zat een vriendin naast mij, haar zoontje speelde op baan voor ons. Martijn op de volgende baan en ik had bij voorbaat wat afstand genomen vanwege de wedstrijd van de dag ervoor. Aan mijn andere zijde zat de vader van de dubbelpartner van haar zoontje. Het komende zomerweer kwam ter sprake en er ontglipte mij een voornemen. Mijn vriendin verslikte zich er bijna in. Ik zei: “Als het werkelijk eindelijk zomer wordt dan meld ik mij ziek. Zou mijn baas daar in trappen?”. De vader naast mij was natuurlijk niet op de hoogte van mijn onzichtbare ziekte en moest lachen. Mijn vriendin reageerde met “Ja, lach maar, ze is hartstikke ziek, ze heeft verdomme (sorry voor het woord) gif door haar lichaam lopen”. Toen moest ik natuurlijk de vader naast mij wel van enige uitleg voorzien. Natuurlijk ga ik me niet ziek melden bij mooi weer. Dan speel ik open kaart en vraag ik of ik de uren mag verdelen. ’s Morgens vroeg beginnen en aansluitend wat uurtjes thuis werken. Niet in de zon, dat brengt behalve de laptop ook mijn haarwortels naar een ongewenst kookpunt. In de zon zitten wordt afgeraden als je probeert je haarbos te behouden tijdens chemokuren en hoofdhuidkoeling. Maar thuis aan tafel werken met de voetjes op de stoel tegenover mij en de tuindeuren wijd open is natuurlijk wel een verlokkelijke verleiding.

Ondanks alles vraag ik mij helemaal niet af wat er over tien jaar gaat gebeuren. Nog even niet. Misschien ben ik tegen die tijd wel oma van een stel miniatuurtjes van mijzelf. Ik heb altijd geweten dat ik mijn eigen streken in dit leven terugbetaald zou krijgen. Dat voorgevoel kwam uit, dubbel en dwars. De kans is groot dat ook eventuele kleinkinderen mijn streken erven. Als dat zo is, dan krijgt hun moeder of vader het zwaar te verduren. Maar dan ben ik er om ze te helpen. Want niemand kent mijn erfelijke streken beter dan ik.

1 opmerking :

  1. Wat een mooie instelling?? Laten we allemaal zo positief blijven ok! Totziens in het park met de honden!! Keep up this positive style!!!!!!

    Joep

    BeantwoordenVerwijderen