Waarom Angela Merkel boft

De Duitse bondskanselier heeft bij het langlaufen haar bekkenring gebroken. Ik had het al gehoord op het journaal en gelezen op de NOS app. Angela boft dat de taalvaardigheid van de artsen en/of journalisten is veranderd sinds 1989. Want anno 1989 had deze breuk een heel andere benaming.

Zojuist kreeg ik een berichtje van mijn zus of ik het al had gehoord over Angela Merkel. Hettie schreef “hadden ze daar 25 jaar geleden maar over gesproken”. Haar  berichtje nam mij terug in de tijd. Stikkend van de lach ging ik naar het werk van Hettie om haar werkgever van toen te vertellen dat ze na het weekend niet zou komen werken. Wij werkten vlak bij elkaar. Ik werkte op het Plein in Den Haag. En zij werkte recht tegenover de voormalige ingang van de Tweede Kamer aan de Lange Poten in Den Haag. Ze werkte in die tijd op het atelier van Ben Poelman. Ooit was hij dé Togamaker van Nederland. Een zichzelf respecterend advocaat, rechter en noem maar op had – zeker in die tijd – een toga van zijn atelier. Vandaag de dag werkt mijn zus in Amsterdam bij “de Togamaker”. Het kan verkeren. Maar in 1989 had ze een ongelukje tijdens haar skivakantie. Ze zou terugkomen met een gipsvlucht.

 

 

Ik zie jullie denken “valt daar om te lachen”. Ja, we hebben er met zijn allen om moeten lachen maar het verdient enige uitleg.

We kregen dus een telefoontje dat ze een ongelukje had gehad op de skipiste. Toen ze vertelde wat ze had gebroken, vroeg ik voor de grap of ze een botsing met haar skileraar had gehad. Laat dit nu nog het geval zijn geweest ook! De een nam een bocht linksom, de ander rechtsom en ze gleden tegen elkaar aan. Hettie kwam te vallen en voelde wat pijn. Niet al te kleinzerig bleef ze er mee doorlopen totdat ze tegen het einde van haar vakantieweek bedacht dat het misschien toch wel verstandig was om nog even een bezoek aan een arts te brengen. Wel zo handig voor eventuele verzekeringszaken.

Zodoende stapte ze op  de bus naar het ziekenhuis in Servaus. Er werden foto’s gemaakt en de arts vertelde de diagnose met de mededeling dat ze ter observatie zou worden opgenomen. Toen ze verbijsterd vroeg waarom dat nodig zou zijn, vertelde hij dat ze een inwendige bloeding kon hebben en dat ze dan bloed bij de urine zou krijgen. Ze vertelde dat dit niet het geval was en dat het onwaarschijnlijk was dat dit alsnog zou gebeuren. Dit omdat ze er al drie dagen mee rondliep. Vervolgens probeerde ze haar positie kracht bij te zetten. Zo vertelde ze dat ze vanuit het hotel met de bus naar het ziekenhuis was gereisd en dat een loopverbod en opname in het ziekenhuis wel een beetje overdreven waren.

Verbijsterd vroeg de arts toen hoe ze naar Oostenrijk was gekomen. Ze vertelde dat ze met de auto was gekomen en dat ze de achterbank deelde met twee kinderen voor wie ze de oppas was tijdens deze vakantie. De arts besloot direct dat ze de thuisreis niet met de auto maar met een gipsvlucht zou maken.

De arts was onverbiddelijk en de gipsvlucht werd geboekt. Toen ik de diagnose hoorde, vroeg ik haar of ze voor haar reputatie niet beter een fiks hoofdverband had kunnen vragen. Met een ambulance-bus werd ze naar het vliegveld gebracht. Ze moest verplicht op de brancard blijven liggen. Ze deelde de ambulance met een jongeman die een ernstige beenbreuk had opgelopen maar volgens de arts prima kon zitten. Kermend van de pijn zat hij naast haar. Ze had haar ligplaats met alle liefde afgestaan maar het mocht niet.

De omschrijving van de breuk waarmee Hettie in 1989 met een gipsvlucht huiswaarts keerde, heette in die jaren een breuk in het schaambeen. Angela’s gebroken bekkenring klinkt toch echt een stukje beschaafder, aldus Hettie.