vrijdag 13 april 2012

Postcodeloterij - de macht van de straatprijs

Zojuist werd ik op mijn mobiele nummer ongewenst lastig gevallen door de Postcodeloterij. “In de maand juli zou ik wel eens geluk kunnen hebben”. Dat vertelde de dame nadat ik haar vertelde dat ik al veel te lang mee doe en dat de enige reden daartoe het eventuele mislopen op de straatprijs is en dat we verder alleen maar geld weggooien door hun. Ze vroeg overigens tot twee keer toe of we al meededen … Luisterde ze eigen wel naar mij?

Helaas heb ik de verbinding verbroken voordat ik haar wilde vertellen dat de maand juli per definitie geen geluk gaat brengen. Ik zou haar omver willen blazen (beetje gemeen) met de mededeling dat ik borstkanker heb en driewekelijkse chemokuren voor de boeg heb. Het door mij te winnen geluk zal zij mij niet kunnen brengen. Geluk voor mij bestaat immers uit ‘niet ziek worden door de chemo’ en ‘behoud van mijn haarbos’.

Helaas heb ik de verbinding verbroken voordat ik haar wilde vertellen dat de maand juli per definitie geen geluk gaat brengen. Ik zou haar omver willen blazen (beetje gemeen) met de mededeling dat ik borstkanker heb en driewekelijkse chemokuren voor de boeg heb. Het door mij te winnen geluk zal zij mij niet kunnen brengen. Geluk voor mij bestaat immers uit ‘niet ziek worden door de chemo’ en ‘behoud van mijn haarbos’.

Hierna het oorspronkelijke bericht over de macht van de straatprijs

Jaren geleden viel voor het eerst een brief in de bus waarvan we de inhoud tegenwoordig met het grootste gemak bij het oud papier deponeren. Toen vielen we even stil bij de felicitatie "gefeliciteerd, u heeft 10.000 gulden gewonnen”.

Hysterisch van geluk waren we, maar het duurde maar kort. Iedereen in Voorschoten had zo’n beetje zo’n brief gekregen. Het was nep, een lokkertje van de Readers Digest. Je moest wel een abonnement nemen en dan kon je misschien winnen. Een paar maanden later moest ik mijn suikertante toch nog even uit haar gelukkige droom helpen. Ze belde om uit te delen want ze had een geldbedrag gewonnen, niet dus. Na hen volgden er nog velen en ze zijn het nog altijd niet afgeleerd.

De grootste macht ligt echter bij de Postcodeloterij. We doen al jaren mee, al toen Henny Huisman nog met de koffertjes met zes miljoen gulden rondhuppelde. Een keer, ook al weer jaren geleden hadden we de moed verzameld om ons lidmaatschap op te zeggen. Want zeg nou eerlijk, die straatprijs en zelfs prijzen van meer dan drie euro, toen nog zes gulden, vallen niet bij ons in de straat. Sinds het eerste begin hebben we hooguit drie keer nu de minimale prijs gewonnen. Laatst een pot met hyacinten, maar die zijn we vergeten op te halen. De prijzen vallen wel in andere wijken, wij konden dus of verhuizen naar de juiste straat of stoppen en het geld in eigen zak steken in plaats van in vele te dure auto’s voor de bestuursleden van de Postcodeloterij. Het was rond Oud en Nieuw en een beetje zenuwachtig waren we wel. “Het zal toch niet gebeuren, hè?” vroegen we elkaar vertwijfeld. Op Nieuwjaarsdag waren we wat later wakker en keken uit het raam, het was uitgestorven. De hele dag door bleef het verdacht stil in de straat. We kregen het steeds benauwder. Uiteindelijk bleek natuurlijk iedereen gewoon uit te slapen of binnen te blijven en was wederom de straatprijs van vele miljoenen niet bij ons gevallen. Gelukkig, maar die stress wilden we niet meer, dan maar wat geld weggooien, we werden weer lid van de Postcodeloterij.

Gisteren belde mijn broer. Hij had een prijs gewonnen. Tuurlijk, hij wel, die stinkerd. Toen onze vader ooit wilde stoppen met de Staatsloterij, wist hij hem te overtuigen samen een lot te kopen. Ik weet het nog precies want ik was net 18 geworden en pa en ik waren samen naar het stembureau geweest. Bij terugkomst stonden ze te dansen in de kamer. Dat gedeelde lot was duizend gulden waard en pa moest delen met ons allemaal. Broer 500 en wij vijftig. Nu had hij een waardebon voor twee personen naar de Zwaluwhoeve. Hij wilde niet. Nou ik wel hoor, graag. Ik had die ochtend nog tegen manlief gezegd dat ik wel zin had in zo’n massagedagje bij een wellness resort. Meteen zusje opgebeld. Die was ook meteen blij. Vervolgens opgezocht op internet wat de prijs nu eigenlijk inhield. We hebben voorpret gehad, zullen we maar zeggen. De prijs was ‘gebruik van sauna’, een overgieting naar keuze en een prachtige handdoek. Oh ja, èn koffie of thee bij ontvangst. De rest zoals toegang, eten, massages etc.? Tja, daar moet je alsnog voor betalen, de diesel om in Harderwijk te komen wordt ook al niet vergoed. Misschien moet ik toch maar manlief een massagecursus cadeau doen.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten