Vakantievriendinnen

Wie heeft ze nou nooit gehad, vakantievrienden en -vriendinnen. Ik had er veel. Jarenlang gingen we op vakantie naar een vakantiepark in Drenthe. De allereerste vakantievriendin werd direct bij aankomst gescoord.

We kwamen uit de auto na de lange rit van Voorschoten naar Drouwen. Veertig jaar geleden was het nog een hele reis naar Drenthe, bij Apeldoorn hield de snelweg zo’n beetje op. Op het pad stond een "eenzaam meisje" verlangend te kijken. Kwamen daar kinderen, meisjes? Eerst stapten mijn broers uit maar toen zag ze mij en mijn zusje. Ik was negen en zij zat qua leeftijd net tussen ons in. Ik zie het nog voor me. Zij stond daar en zei: “ik heet Petra, en jij? Wil je met me spelen?”. Vervolgens bood ze ons aan de weg te wijzen naar de speeltuin. We keken om naar mama, die knikte en weg waren we. De jaren erna vroegen we het niet eens, dan vlogen we uit de auto naar de speeltuin op zoek naar onze vriendinnen. Moe van de reis mochten vader en moeder uitpakken. Wij waren asociale kinderen, wij hadden vakantie en zo gedroegen we ons ook. Ik herinner me een jaar dat ze koud klaar waren met uitpakken en terugkwamen met de boodschappen. Bij het huisje vonden ze mijn eerste natte plunje. Ik was in het waterrad gegooid.

Maar goed, dat eerste jaar. Onze eerste vakantievriendin was er al een week terwijl de rest van het land nog geen vakantie had. Ze had de hele week met niemand kunnen spelen. Een hele week waren we onafscheidelijk, toen zou ze vertrekken. Door het lot bleven ze nog een week. Een bevriende kennis had een ernstig ongeluk gehad en hun huisje kwam beschikbaar. We mochten nog een week met elkaar spelen.

Bij het inleveren van de sleutels werd steevast hetzelfde huisje geboekt voor het volgende jaar. Dan was er al afgestemd wanneer onze vriendinnetjes ook zouden komen.

Adressen werden uitgewisseld en ik begon driftig te schrijven. Ellenlange epistels gingen op de post en ik schreef alles wat ik meemaakte. Ik heb een doos met brieven die ik door de jaren heen gekregen heb uit binnen- en buitenland, maar vooral brieven van mijn tweede vakantievriendin. Haar leerde ik ook dat eerste jaar kennen. Geke. Briefwisselingen, logeerpartijen en jaarlijkse vakantieontmoetingen wisselden elkaar af. Tot zo´n dertig jaar geleden.

Het is natuurlijk gebruikelijk dat je elkaar uiteindelijk uit het oog verliest. Daar zijn vakantievriendschappen voor, ze zijn niet voor eeuwig. Je schrijft een paar brieven, je stuurt wat kaartjes, de regelmaat neemt af en dan verwatert de vriendschap. Het volgende jaar ontmoet je nieuwe vakantievriendinnen. Wij niet, wij schreven wat af en noemden elkaar ´allerbeste vriendin´. Zo voelde het ook. Naarmate we ouder werden kwamen er ook vakantieliefdes in het spel. Met onze vakantievriendinnen leefden we mee met elkaars liefdesverdriet, afscheid werd een drama en we scoorden via lokale vriendinnen foto´s van onze vakantieliefdes. Toen we uiteindelijk niet meer met onze ouders op vakantie gingen en elkaar niet meer jaarlijks terugzagen, gebeurde het onvermijdelijke. We verloren elkaar uit het oog.

Daarom ben ik zo blij met internet en sociale media. Herinneringen komen voorbij als je toevallig door een fotoalbum bladert en je vraagt je af hoe het met die vriendinnen gaat. Af en toe typ ik een naam in op Google, Hyves, Facebook etc. en ga ik weer eens op zoek naar vriendinnen van weleer.

Afgelopen winter nog, ik typte haar naam in op Hyves. Er kwam een ‘hit’. Ze bleek in Canada te wonen. Haar schoolperiode had ze inderdaad in Friesland doorlopen. Ik staarde lang naar de foto. Was ze dat?. Haar geboortejaar klopte. Ik stuurde een berichtje in de trant van “ben jij …, dan hebben wij ….”. Een reactie kwam: “ja, dat ben ik”. Maar tot mijn grootste verbazing kwam er een tweede reactie met de opmerking “maar dan ken je mij ook, want ik ben haar nichtje en jij hebt ook nog bij mij gelogeerd”.

Volgende maand komt ze drie weken naar Nederland op familiebezoek. Ze zal het druk hebben. Haar oudste dochter woont in Nederland. Zelf denken ze er ook over om terug te keren na bijna 25 jaar. We hebben elkaar al dertig jaar niet meer gezien. Een paar maanden terug had ik haar totaal onverwacht aan de telefoon. Haar stem was niets veranderd. Nog altijd zo’n Friese intonatie. Ze zei: “ik dacht, ik zal eens bellen”. Zal zo’n oude vriendschap zomaar opnieuw tot leven komen?