Na een-weekje-niet-werken
kan ik maar één ding concluderen: Florence Nightingale had gelijk! De drie R-en
zijn goed voor de mens en voor mij een onontbeerlijk goed. De R-van-Rust is nog
niet eens de belangrijkste in mijn geval. De R-van Reinheid kan me ook niet
zoveel boeien. Het gaat bij mij om de derde R: de R-van-Regelmaat. Ik noem die
letter de S-van-Structuur. Structuur is de regelmaat waar ik nog net niet van
ging braken toen mij werd uitgelegd dat ik met ADHD gebaat zou zijn bij het
aanleren van die eigenschap. Tegenwoordig val ik uiteen zodra ik die letter
loslaat.
Na mijn ADHD-diagnose gruwelde ik ervan. Ik? Structuur en
regelmaat? Saaiheid binnenlaten in mijn leven? Ik moest er niet aan denken. Sinds
die eerste lessen-in-ADHD heb ik veel bijgeleerd. Structuur blijkt handig,
verrekte handig. Als een autosleutel altijd op dezelfde plek ligt, hoef je veel
minder vaak in de vriezer te kijken of je dat ding misschien daar hebt gelegd
bij het te vriezen vlees. Tja, op alle andere plekken had je immers al gekeken …
Zo heb ik wat afgezocht naar sleutels, schoenen, gsm, tas,
portemonnee-die-weer-eens-niet-in-mijn-tas-zat en ga zo maar door. Eigenlijk
zocht ik dagelijks naar alles wat niet vast zat aan mijn lijf. Ik zei wel eens “het
is maar goed dat mijn hoofd vast zit, anders zou ik die ook kwijtraken”. Zo
zoek ik nog steeds regelmatig naar mijn zonnebril. Die vind ik meestal als-die-zoek-is
op dezelfde plek terug, namelijk bovenop mijn hoofd geparkeerd-als-haarband.
Structuur helpt me door de dag heen. Ik moet aan de gang
blijven. Na een weekje, laten we het al helemaal niet hebben over een
5-weken-durende zomervakantie, heb ik de grootste moeite weer in het normale
ritme te komen. Omdat dit bij mij al een groot probleem is bij een normale
gezondheidssituatie, vreesde ik vanaf het begin de gevolgen van de chemo. Wat
zou die met mijn hoofd gaan doen.
Ik heb dus een paar dagen losgelaten na de tweede chemokuur.
Ben wat langer in bed blijven liggen en hing een beetje rond (vooral achter de
laptop). Door het later innemen van mijn ADHD-medicatie volgden natuurlijk ook langere
avonden omdat ik nog lang niet moe genoeg was. Manlief vond het prima (wel zo
gezellig als ik niet vroeg naar bed verdwijn) en die ging voortvarend met zijn
klusjeslijst aan de gang. Die lijst groeide van de behaalde successen.
Gisteren realiseerde ik hoe ik stiekem maar vliegensvlug in
de neerwaartse spiraal dreig weg te glijden. De gevolgen zijn enorm. Nu al heb
ik nergens meer zin in. Verveling slaat toe en ik ben nauwelijks vooruit te
branden. Wat mopperbuien en besluiten verder, ben ik vanochtend eerder
opgestaan. Nam direct mijn pilletje in, ging met de hond naar het park, heb de
droger geleegd en de wasmachine gevuld. Lekker saai heb ik de was opgehangen en
kroop vervolgens met koffie en ontbijt achter mijn laptop om mijn overtuiging-van-regelmaat-is-goed-voor-mij
vast te leggen.
Inmiddels komt de rest van het gezin tot leven, vroeger dan
normaal. Zou het aanstekelijk zijn? Dan nog iets anders, ooit begreep ik niets
van andere moeders op het schoolplein. Moeders die ’s morgens bij het afleveren
van hun kinderen vertelden dat de piepers-al-gejast-waren en de wasmachine al
klaar was met de eerste draai. Dan keek ik ze meewarig na en dacht “die zijn
niet wijs, hebben ze niets leukers te doen”. Nu denk ik “waar haalden zij hun wijsheid
vandaan?”.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten