maandag 29 juli 2013

Floreren op chemo

Chemo doet mij goed. We kunnen er lang over discussiëren maar is het gewoon zo. Geen van de afgelopen zes weken is zelfs maar ‘off-white’ geweest, laat staan dat er grijze of zwarte tinten in voor kwamen. Ik blijf er bij dat de weken vooral goud en platina getint zijn.


De uitslagen van het bloedonderzoek waren afgelopen donderdag een bevestiging van hoe ik mij voel. De witte bloedplaatjes herstelden zich goed. Na de eerste kuur zaten ze nog te laag op 2.3 maar nu waren ze gestegen naar 3.0. Mijn hb-waarde stond nu op 8.1. Niets mis mee dus en klaar voor de derde kuur. We zijn net thuis van chemokuur 3. Het eerste wat Merel vroeg, was of ik koffie wilde en appeltaart. “Mét slagroom?”, vroeg ze nog. Vanzelfsprekend met slagroom.
Ze was mee geweest naar het ziekenhuis want ze wilde wel eens zien hoe zo’n chemokuur wordt toegediend en wat ik daar van merk. Daar had ze nog geen idee van, alleen maar mijn ‘vertelsels’ via de telefoon. De eerste kuur zat ze immers in Parijs en de tweede bij mijn zus in Weesp. Welnu, ik merk er niet zoveel van. Een akelige prik als de naald door de huid richting de port-a-cath wordt geduwd, ja, die voel ik. Zodra de ‘coldcap’ op mijn hoofd is bevestigd en de koeling wordt geactiveerd, merk ik ook de kou die dat op mijn hoofd oplevert. Aangenaam is anders, maar ik heb geen enkel moment het gevoel dat ik het niet kan volhouden.
De verpleegkundige vertelde van een patiënte die vanochtend na het voorkoelen uitriep dat het ding van haar hoofd moest. Ze hield het niet uit, ze werd er zó beroerd en akelig van. Het was pas haar eerste kuur.
Wat ben ik blij dat ik de koeling wel kan verdragen en dat het ook nog eens spectaculair resultaat heeft. De verpleegkundige vertelde dat ik de tweede ben in haar carrière sinds ze met hoofdhuidkoeling werkt waarbij het daadwerkelijk resultaat oplevert.
Net als ik had de eerste patiënte met gunstig resultaat ook een enorme bos haar. Ze verloor wel haren – en voor haar eigen gevoel zelfs heel veel – maar voor een buitenstaander was het niet te zien. Zelfs de verpleegkundige zag geen verschil bij haar.
Meestal is het volgens de verpleegkundige de patiënte zelf die in een vorm van ontkenning blijft volhouden dat het wel meevalt met de haaruitval. Maar bij het plaatsen van de ‘coldcap’ zien de verpleegkundigen dan natuurlijk wel de kale plekken ontstaan. Bij zichzelf denken ze dan “geef het op, want het ziet er niet meer uit”.
Bij mij is het ook nog helemaal niet merkbaar dat mijn haar minder wordt. Misschien wat dunner, maar door de laatste knipbeurt/uitdunfase is dat wat lastig vast te stellen. Door de vermindering in gewicht doordat het niet meer op één lengte is krult het makkelijker en spontaan en het zit met regelmaat geweldig. Daar hoef ik nog niet eens iets voor te doen.
Als ik mijn haren heb gewassen, heb ik natuurlijk ook haren in mijn hand. Maar vòòr de chemo was dat ook zo. Voordat ik vandaag aan de chemo werd gekoppeld, heb ik opnieuw mijn hoofd onder de kraan gehouden om het zo plat mogelijk te krijgen en de kou ruim baan te geven. Na het doorkammen zaten er welgeteld drie haren aan mijn kam en toen ik met mijn handen mijn haarbos doorzocht, kwam ik er nóg vijf tegen. Met dit tempo moet het lukken. Nog vijf kuren te gaan. De verpleegkundige blijft volhouden dat de AC-kuur de grootste boosdoener is voor haaruitval. Daarvan heb ik er na vandaag nog één te gaan. Bij de Docetaxel/Herceptin-kuur wordt het haar volgens de verpleegkundige hooguit dunner. Ik ben benieuwd.
Vooralsnog is het succes met mijn haar net zo onwaarschijnlijk als het gemiddelde verbruik van onze V70. Toen we de wagen kochten bij een km-stand van bijna 400.000 km stond het gemiddelde verbruik op 5.6. Aanvankelijk ging het bij ons omhoog naar 5.9, maar achtduizend kilometer verder hebben wij het verbruik omlaag gebracht. Een paar ritjes naar het strand en stiekem nog altijd veel te veel stadsritjes … het klopt eigenlijk niet. Het verbruik hoort omhoog te gaan, maar afgelopen vrijdag tikte de teller heel even de 5.0 aan om toch te blijven hangen op 5.1. Ik twijfel er niet aan dat als we deze week nog een paar keer naar het strand gaan, dat de teller dan onder de 5.0 is gedoken naar de 4.9. Zou het door de nieuwe brandstofpomp komen na ons ‘weg-van-de-snelweg-avontuur’ avontuur?

Geen opmerkingen :

Een reactie posten