zaterdag 11 januari 2014

Wachten, wachten, wachten … KASSA!

Een groot deel van onze tijd verdoen we met wachten. Dat wist ik allang. Sinds oktober is de grootste afnemer van “wachttijden” in mijn leven de wachtkamer van de oogarts. Meestal heb je al een hoop wachttijd achter de rug voordat je überhaupt in de wachtkamer van een oogarts mág plaatsnemen. Een oogarts heeft namelijk overvolle spreekuren en tenzij je echt iets mankeert, is er een wachtlijst. Afgelopen donderdag was ik [zo vertelde de oogarts] nummer 34 van het spreekuur dat die dag eigenlijk al vol zat.

Dat we moeten wachten op een arts als er een spoedgeval tussendoor komt, of dat het druk is doordat sommige patiënten meer tijd vragen, of doordat het spreekuur uitpuilt met patiënten (zoals ik) begrijp ik. Maar toch is er iets dat ik niet begrijp. Dat is de manier waarop er gepland wordt en het feit dat het nooit efficiënt verloopt bij de oogpoli. Overigens bij geen enkel ziekenhuis waar ik door de jaren heen geweest ben. Omdat niet iedereen wel eens bij een oogarts komt, zal ik uitleggen hoe het daar werkt. Tussen kerst en oud- en nieuw heb ik gebeld met het secretariaat van de oogpoli van het MMC. Ik wist eigenlijk wel zeker dat de punctum plug die een paar dagen voor de kerst in mijn traanbuis was geplaatst er niet meer zat. Door de vakantie kon ik de maandag na nieuwjaar (6 januari) pas terecht. Ik vroeg om het vroegste tijdstip (dan is het namelijk nog rustig in de wachtkamer en hoef ik niet zolang te wachten; zoveel heb ik inmiddels bijgeleerd).

Toen ik maandagochtend bij de arts-in-opleiding zat (en inderdaad vrij vlot aan de beurt was), bespraken we de mogelijkheid van een permanente afsluiting omdat de punctum plug iedere keer opnieuw uit de traanbuis schiet. Toen ik nog voor controles naar de laserkliniek ging, was het verlies van een punctum plug nooit een tijdrovende kwestie. Ik belde en kon dan meestal dezelfde dag nog terecht. Dan stond ik maximaal vijftien minuten later weer buiten mét een nieuwe punctum plug op de juiste plaats. Als ik al moest wachten, kon ik er in ieder geval een goede kop koffie of thee nuttigen. Meestal kon ik er dan weer zes tot twaalf maanden mee vooruit.

Zo efficiënt werkt het helaas niet sinds ik voor mijn controles naar de poli in het ziekenhuis moet. Daar werkt het net een beetje anders, zeker als je naar het middagspreekuur moet . Overigens was de timing gisteren goed want de dames van de koffie- en thee deden toevallig net de oogpoli-wachtkamer aan toen ik daar zat. Een van hen herkende ik als de moeder van een vriendin en we maakten een praatje. Ze vertelde dat ook zij mijn blog via Facebook voorbij ziet komen en was dus op de hoogte van het feit dat ik niet voor het belangrijkste probleem in mijn gezondheid in deze wachtkamer zat.

Terug bij de gang van zaken bij de oogpoli. Na aanmelding word je verwezen naar de desbetreffende wachtruimte. Daar mag je wachten tot je wordt  binnengeroepen door een assistente. De assistente stelt vervolgens wat vragen, typt wat op haar toetsenbord en verwijst je vervolgens terug naar de wachtkamer. Dit duurt een minuut of twee, maximaal vijf. Meestal geruime tijd later (met gemak een half tot een heel uur) word je opnieuw binnengeroepen, dit maal door óf de aio óf de oogarts in eigen persoon.

Zo werkte het ook donderdag. Keurig op tijd meldde ik mijn aanwezigheid bij de secretaresse van de oogpoli. Ik mocht plaatsnemen en ruim een half uur later hoorde ik eindelijk mijn naam noemen. Het bleek de assistente te zijn. Ze vroeg of er behalve het verdwijnen van de punctum plug nog andere veranderingen of problemen waren. Ik hoefde nog niet eens te laten zien "hoe slecht mijn zicht is". Ze voerde wat bevindingen in haar computer in en stuurde mij terug naar de wachtkamer om te wachten op de oogarts. Bijna een uur later (zó lang) hoorde ik, nummer 34 van het spreekuur, eindelijk opnieuw mijn naam noemen. Eindelijk was het mijn beurt bij de oogarts.

De oogarts stelde voor een nieuwe plug te plaatsen. Ik vertelde dat ik een permanente afsluiting prefereer. Ik ben klaar met de punctum plugs en het gehannes met de oogontstekingen en een extra droog oog sinds medio oktober. Ik wil mijn normale zichtvermogen terug. Waar ik nog veel meer genoeg van heb, maar dat zei ik maar niet hardop, is het eindeloze wachten tot ik aan de beurt ben.

Bron afbeelding
Ze keek via de “microscoop” in mijn oog en constateerde dat mijn oog inderdaad wel wat ondersteuning nodig heeft om het vochtgehalte op niveau te houden. Ze ging akkoord met dichtbranden en ook zij voerde wat gegevens in haar computer in. Vervolgens (welgeteld drie minuten nadat ik plaats nam in de stoel) vertelde ze dat ik een afspraak bij de secretaresse mocht maken voor haar programma van volgende week donderdag. Dat is namelijk de eerste dag dat ze behandelingen draait.

Toen de afspraak met de secretaresse was gemaakt en ik mij had laten verzekeren dat het toch wel verstandig is na het dichtbranden van mijn traanbuis niet zelf achter het stuur te kruipen, kon ik naar huis. Het was precies een uur en veertig minuten later.

Ik ben benieuwd wat het bedrag van de declaratie is voor de ziektekostenverzekering voor mijn vijf minuten bij de assistente, de aio en de oogarts. Ik weet bijna zeker dat ik in de eerste helft van januari het maximum heb bereikt voor mijn eigen risico voor dit jaar. Dat is een nieuw record. Zo niet, dan toch zeker op de eerste dag van de tweede helft, 16 januari a.s., als de oogarts mijn traanbuis dicht zal branden.

Maar, terugkomend op het begin van dit verhaal, wat ik dus niet begrijp, is de manier van plannen. Waarom zit er zo ongelooflijk veel tijd tussen het moment dat de assistente je terugstuurt naar de wachtkamer en het moment dat de oogarts eindelijk tijd voor je heeft. Als iedere patiënt eerst naar de assistente moet, kan diezelfde patiënt toch automatisch doorschuiven naar de arts … of zie ik dat verkeerd? Als ik heel eerlijk ben, zie ik überhaupt het nut van de vragen van de assistente niet in. De arts stelt echter dezelfde vragen nog een keer en kijkt sowieso nog een keer in je ogen. Bij de aio is het een ander verhaal. Dat is immers de arts-in-opleiding en die moet het leren. Als hij of zij een extra blik van de oogarts zelf nodig vindt, moet dat gebeuren. Maar waarom moet daar een nieuwe afspraak voor worden gemaakt. Waarom is er geen arts beschikbaar die het dan even kan afhandelen. Dat had meteen een consult en een hoop tijd gescheeld. Het lijkt bijna verborgen werkloosheid en wij betalen er voor.

3 opmerkingen :

  1. Ziekenhuis in mijn buurt hanteert net zoiets aparts; roept je na (lang) wachten in de wachtkamer binnen. Dan denk je direct aan de beurt te zijn, nee dan wordt je in de betreffende kamer geplaatst met de opmerking 'de arts komt zo' om dan nog regelmatig minimaal een kwartier maar ook rustig een half uur zit te wachten. Zonder een tijdschriftje oid uit de wachtkamer. Ik kreeg het idee dat dit voor de mensen in de wachtkamer lijkt dat er 'lekker' doorgewerkt wordt want je ziet immers niet wat er achter de schermen gebeurd (niets) maar de wachtkamer loopt wel leger. Zucht..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad , ook ik vind het een raar gegeven zo lang te moeten wachten vorige keer 3u in Gent en eens 5 u in leuven allebei dienst oogziekten, ja je Ziet het goed

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoe bevalt het dat ze nu dicht gebrand zijn?

    BeantwoordenVerwijderen