Vandaag, 29 juli 2011, kwam het bericht dat u bent overleden. Potverdorie, morgenochtend vertrekken we naar Normandië. Geen begrafenis is een hobby, maar die van u mislopen? Zoiets is helaas niet te plannen.
Een paar maanden geleden stond ik onaangekondigd bij u voor de deur. Ik belde aan en u vroeg “wie is daar?”. “Margriet” zei ik. Tot mijn verbijstering vroeg u “Margriet, welke Margriet?”. Verdorie, hoeveel kent u er? “Van der Peet” riep ik. Vervolgens mocht ik binnen komen. U snapte er niets van. Uw nichtje dat tegenwoordig “Brabants” praat – nou verschillen de meningen daarover, maar toch – dat nichtje stond zomaar opeens voor de deur. Ik had een verdrietige reden om op een doordeweekse dag in Voorschoten te zijn en was in de veronderstelling dat ik tijd zat had om bij mijn surrogaat moeder/suikertante langs te gaan. Maar ja, bij tante Truus langsgaan: dat kost tijd. Toevallig belde zus Hettie om te vragen waar ik was – we moesten naar een begrafenis van een nicht en ik was de tijd kwijt.
Wat een herinneringen, elke zaterdag kwam u bij mama op de thee. Dan werden we op de hoogte gebracht van alles wat ons was ontgaan en niet alleen omdat wij niet de Privé of de Story lazen. Op zaterdag ging u eerst naar de kapper: wassen en watergolven en dan een kopje thee aan de Papelaan. Half Voorschoten en de familie passeerden dan de revue en in ruil voor een paar kopjes thee waren wij weer up-to-date. Op zondag kwam u nogmaals maar dan op de koffie. Voor u een kopje “koffie-verkeerd” zoals alleen mama dat kon maken, natuurlijk op uw manier.
U was mijn surrogaat moeder: als mama weer eens knettergek van me werd, belde ze u op, of ik mocht komen, natuurlijk mocht dat en dan had mama even rust. Een surrogaat moeder die ooit een soort tweede vrouw was van de vader van Derek de Lint. Hij had een vrouw voor thuis en een voor op het werk: dat was u. Diezelfde Derek constateerde blijkbaar ooit dat hij dan uw surrogaat zoon was. In onze dolle gedachtengang was ik dan de surrogaat zus van Derek. Dat vond ik wel wat.
Als u op vakantie was geweest dan kreeg ik weer een klederdracht poppetje. Ik heb ze nog steeds.
Toen ik amper 15 was nam u mij mee naar Parijs. We gingen met de bus. Er waren zowaar 2 leeftijdsgenoten maar verder was het stiekem een “bejaarden” tripje. Leven in de brouwerij daar zorgden we wel voor. Ik maakte ongevraagd wat foto’s van een clochard waarbij ik helemaal niet doorhad dat er tussentijds wat geld werd overgestoken en natuurlijk liep het uit de hand. Voor de schrik na het slopen van de camera werd ik van wat sterke drank voorzien en de verzekering betaalde de schade aan de camera van papa uit.
Met uw laatste verjaardag hebben we nog uitgebreid gebeld. U kwam net terug van natuurlijk de Gouden Leeuw. Daar was u geweest met tante Sjaan. Ik mocht wel eens mee naar Egmond. Voor pastoor Kluuk (hoe schrijf je die naam???) zat ik zgn. aan de cassis. Tot zijn verbijstering bleek het later “bessenjenever met ijs” te zijn. Wat hebben we ook toen gelachen.
Nu zijn de meeste Bijltjes weer bij elkaar. Ik verdenk jullie ervan dat het Bijlen-huis bijna op orde is. Dat mooie huis met al die erkertjes en kamertjes daar op landgoed de Horsten. Ooit fietsten we daar met tante Jo. Die wist het helemaal bij ons voor te spiegelen. Als de mannen er niet meer waren, dan gingen de zussen Van der Bijl daar samen wonen op de rand van Wassenaar. Ieder een eigen kamer en vooral een gezamenlijk deel om lekker thee te drinken en elkaar op de hoogte te houden van alles. Wat was papa toen nog verbijsterd toen tante Sjaan hem vroeg “wanneer hij dood zou gaan” …
Nu zijn jullie dan samen. Wat zullen we u missen, doe ze allemaal de liefste groeten van ons allemaal.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten