Het is al weer een jaren geleden dat ik tussen de middag op mijn werk werd gebeld door oudste dochterlief. Ik denk dat ze net in groep 8 zat. Ze voelde zich groot genoeg om af en toe tussen de middag alleen thuis te komen en een boterham te eten en weer terug te gaan naar school. Noem haar maar een sleutelkind. Met haar zusje die in groep 7 zat en broertje in groep 5 was oudste dochter thuisgekomen. Ze hadden wel erge trek in wat lekkers.
Hun trek was echter wel zo spannend dat mama moest worden gebeld op het werk. Hier was toestemming voor nodig. De telefoon ging dus en ik nam op: “hoi mama, mogen we een eitje bakken?”. Daar zat ik dus in Eindhoven kijkend naar de telefoon in mijn hand en opeens opgezadeld met een enorm dilemma. Hoe groot was mijn vertrouwen in mijn groter wordende kinderen? Hoe gevaarlijk was dit en hoe verantwoordelijk waren onze kinderen? Mij bedenkend dat als ik nee zou zeggen, ze het misschien toch wel zouden doen, gaf ik aarzelend toestemming.
Ik had wel een eisenpakket.
- Ze moesten héél voorzichtig zijn en jongste dochterlief moest het doen. Oudste dochterlief is soms wat onhandig en kon nog wel eens wat verstrooid bezig zijn (net haar moeder).
- Ze moesten het gas uitdraaien.
- Ze moesten bellen als het gelukt was.
- Ze moesten bellen als het gas uitgedraaid was.
- Ze moesten bellen als ze weer terug naar school gingen en het huis nog overeind zou staan.
“Was het lekker?” vroeg ik nog en ja hoor, dat was het. Wat was ik trots en opgelucht.
Inmiddels is een eitje bakken of koken geen reden meer om mama te bellen om te vragen of dat wel mag. Ook voor tosti’s draaien ze hun hand niet meer om. Tegenwoordig worden er met het grootste gemak koekjes of brownies gebakken, prachtige cakes komen tevoorschijn uit de oven en ik weet wel zeker dat het niet lang meer zal duren en er staat een dampende appeltaart klaar. Ik wordt hooguit ingeschakeld omdat er geld nodig is voor ontbrekende ingrediënten.
Het is al bijna drie jaar geleden dat ik zoonlief op moest halen bij de tennistraining terwijl het eten op het vuur stond. Het was weer zo’n dinsdag waarop het een race was tegen de klok. Tennistraining van 16.00 tot 17.30 en om 18.15 uur weer op het voetbalveld. Bijna niet te doen en meestal reden om iets makkelijks op tafel te zetten of gewoon veel te laat te eten. Deze dag niet. Met angst en beven gaf ik jongste dochterlief instructies wat ze moest doen, nl. als de aardappelen door te prikken waren en dus gaar, afgieten net als de boontjes. De gehaktballetjes deden hun eigen werk om gaar te worden en als ik thuis zou komen, kon het op tafel. Alles ging goed, bij thuiskomst was zelfs de tafel gedekt en we konden zo aanschuiven.
Verbaasd vraag ik me eigenlijk nog steeds af waar die zelfstandigheid vandaan is gekomen. Ik heb leren koken van m’n eerste vriendje en toen was ik al in de twintig …
Geen opmerkingen :
Een reactie posten