maandag 1 oktober 2012

Erfbare talenten

Oma kon prachtig naaien, net als mijn moeder en mijn zus. Maar oma heeft het altijd met de hand gedaan. Ze was uit een tijd dat er nog geen naaimachines bestonden. Toen ze een jaar of 14 was, kreeg ze van haar moeder een lap stof aangereikt met het verzoek of eigenlijk de opdracht er een jurk voor haar moeder van de maken, want er was een feestje het volgende weekend, dan moest de jurk klaar zijn. Oma deed dat natuurlijk.

Mijn mama werd als 11/12-jarige door een van de nonnen op school (juffen) beschuldigd van bedrog. Een prachtig gehaakt bruin vestje dat ze aanhad en waarvan ze vertelde dat ze het zelf gemaakt had, dan kon toch alleen maar gelogen zijn, zo foeterde de non tegen een andere non (een tante van mama). Nou, merkte tante op, geloof je nou werkelijk dat Plonie daarover liegt, dat ze dat werkelijk niet zelf gemaakt heeft? Mama was een kunstenares met naald en draad of breinaalden. Maar ook met de figuurzaag. Wat heeft ze voor ons mooie Barbie meubels gemaakt, of een perfecte kopie van een trouwjurk die ze voor een nicht maakte en vervolgens in het klein voor mijn Barbie.

Zagen wij een mooie jurk in de Elegance, in een etalage op ‘de Plaats’ in Den Haag waar ook de Koningin haar inkopen deed, of op televisie? Geen probleem, een week later hadden we diezelfde jurk aan ons eigen lichaam hangen. Mama kon alles.

Inmiddels ben ik van “zelf verklaard prutser” gepromoveerd naar een iets hoger niveau. Weet zelfs kleren te maken die ik zelf ook nog aantrek (zelfs buiten de deur). In eerste instantie waren het toch echt alleen kleertjes voor de kindjes. Die groeiden er vanzelf wel weer uit als het niet al te goed was gelukt.

Mama heeft letterlijk tot haar dood aan toe kunstwerken gecreëerd. Haar laatste kunstwerken waren de prinsessenjurkjes van haar kleindochters. Jurken die bedoeld waren voor het aankomende carnaval. Een roze voor Merel en een paarse voor Marieke. Kort voor haar dood legde ze er de laatste hand aan. Het carnaval heeft ze niet meer meegemaakt. Tijdens de begrafenis eisten haar kleindochters dat ze hun prinsessenjurken aan mochten doen. Opa deed niet moeilijk. Die sprak erover met de pastoor. Meneer pastoor paste zijn toespraak aan en opa werd de kerk ingeleid door twee prinsesjes. De jurken zijn veel gedragen en tot op de draad versleten.

Inmiddels is het elf jaar geleden dat mama ons werd ontnomen, de kinderen waren zo klein en nu al weer zo ongelooflijk groot. De meiden zijn allebei mega-creatief ieder op een eigen manier. Zou het hun erfenis zijn?

Geen opmerkingen :

Een reactie posten