donderdag 3 november 2011

Tony Mora’s – mijn Manolo’s





Toen manlief mij net leerde kennen, had hij al snel een bijnaam voor me. Hij noemde mij Imelda Marcos. Nou lekker hoor, dat viel toch echt wel mee met mijn schoenen-fetisj. Bovendien kon ik de meeste schoenen die ik had, niet eens meer aan omdat ik net een hernia-operatie achter de rug had en mij was geadviseerd om mijn hakken toch echt niet hoger dan 5 centimeter te laten zijn.

4 tot 5 centimeter. Dat was de ideale hoogte voor het behoud van je rug. Lekker hoor, de meeste schoenen die ik had, waren minstens 7 centimeter hoog.

Veel pumps had ik, in nog net niet alle kleuren van de regenboog, èn mijn geliefde Tony Mora’s. Die waren er ook nog. Ik was inmiddels 26 maar ik had ze al – echt waar – sinds mijn 15e jaar.

Die Tony Mora’s hebben hun eigen verhaal. Kijk, ik zat op de middelbare school in Wassenaar. Volgens mijn beide broers die in Leiden op school zaten en behoorlijk links georiënteerd waren, kon dat eigenlijk bij voorbaat al niet meer goed komen. Margriet op een kakschool in Wassenaar. Maar goed, in die tijd – het was winter – waren cowboy laarzen de mode. Als je niet zoveel geld had en dat had ik natuurlijk niet, welke 15-jarige wel, dan was je aangewezen op het ordinaire soort. Tja, Wassenaar weet je nog? Die ordinaire waren bijvoorbeeld zwart met rode stiksels. Jakkie bah, zouden we nu zeggen, die trek je echt niet aan, nog niet als het pikkedonker is en iedereen stekeblind. Nee, ik had mijn zinnen gezet op Tony Mora’s. Had er tot voor kort nog nooit van gehoord maar op een goede dag was ik in Wassenaar met een vriendinnetje wezen winkelen, gummetjes kopen van Snoopy en aan de overkant kijken (geheugen gebaseerd op dagboek) bij een leuk boetiekje … daar stonden ze, prachtige oranje/bruine suède laarzen. Van het merk Tony Mora en eigenlijk voor mij onbetaalbaar. Vriendin vertelde tussen neus en lippen door dat een andere vriendin ze zomaar had gekregen van haar moeder. Die vriendin was met haar broer ook een van de eersten die rondliepen met een Walkman. Kun je je voorstellen, die kostten indertijd 750 gulden, nu dus zo’n 340 euro maar dan met een inflatie van meer dan 30 jaar erbij … voor een walkman! Goed, de laarzen waren iets minder duur, nou ja, ze gingen voor 240 gulden over de toonbank (dus nu zo’n 109 euro – nou forget it, hier heeft de tand des tijds ook z’n werk gedaan, die kosten tegenwoordig met gemak 330 euro – maar daarover later).

Maar goed, nadat ik in geuren en kleuren thuis had verkondigd mijn droomlaarzen met hakken van ruim 7 cm te hebben gevonden, werd mij fijntjes uitgelegd dat deze niet binnen het budget pasten dat mama had bedacht … de helft, dat kon. Vervolgens natuurlijk met mama stad en land (lees: Leiden, Den Haag, Leidschenhage en Voorschoten want daar was ook nog wel een schoenenwinkel) afgelopen te hebben, kwam ik natuurlijk zonder laarzen thuis. Inmiddels werkte ik wel al bij het restaurant Van der Valk. In uiterste wanhoop had mama wel een oplossing. De helft, dat kon ik krijgen en dan moest ik zelf de andere helft maar bijleggen. Helemaal gelukkig, ik zou kort daarna gaan logeren bij een vriendinnetje in Friesland, moest ik toch nog even wachten, want ik was ziek! Help, straks zijn ze er niet meer, bedacht ik me nog. Toen de koorts iets was gedaald , toog ik naar Wassenaar en zoals voorspeld, ze hadden mijn maat niet meer. Maar geen nood, de verkoopster was zo vriendelijk naar Den Haag te bellen. In Babylon, bij het station zat nog een boetiekje en misschien hadden zij ze nog wel. YES, YES en nog eens YES, ze hadden ze. Helemaal gelukkig naar huis, op de trein naar Den Haag (nog steeds wel ziek, maar niemand die ik dat zou laten merken) ging ik mijn Tony Mora’s halen.


Ik moet bekennen dat ik er nooit zuinig op geweest ben, maar dat maakte niet uit. Weet je, Tony Mora’s worden op Mallorca gemaakt en wel met de hand. Ze zijn van een kwaliteit, dat kun je je niet voorstellen. Pas na anderhalf jaar hadden ze voor het eerst nieuwe hakken en zolen nodig … dat maak je niet meer mee. Maar goed, zuinig, nee dus, ik fietste dagelijks naar school van Voorschoten naar Wassenaar en weer terug, langs de weilanden en maneges, waar mestwagens door boeren heen en weer werden gereden over de ventweg en daarbij verloren ze nog wel eens wat. In het gunstigste geval was dit modder … Mijn laarzen kregen de volle laag en met regelmaat. Thuisgekomen mocht de modder dan opdrogen, borsteltje erover en, echt, ze werden alleen maar mooier. De piping randjes gingen na jaren wel wat kapot maar het grootste probleem kwam na mijn hernia. Ik mocht ze niet meer aan. Af en toe, naar een feestje en dan zitten op een stoel en mooi zijn met m’n Tony’s. Uiteindelijk heb ik ze na 15 jaar weggedaan.

Jarenlang heb ik er eigenlijk niet meer aan gedacht, tot ik mijn zoveelste miskoop van laarzen na een enkel seizoen weg kon gooien en zuchtend dacht aan de kwaliteit van mijn Tony Mora’s van ooit. Zouden die nog gemaakt worden, bedacht ik me. Google bood uitkomst. Natuurlijk en niet te zuinig, in alle kleuren en soorten kun je ze krijgen, alleen een beetje prijzig af en toe.

Dus naar marktplaats, wie weet, kon ik ze daar wel vinden. Tuurlijk, voor maar 80 euro liet ik een paar aanrukken. Nooit gedragen, nieuw in de doos. Bij ontvangst bleken ze echter een maatje of wat te ruim uit te vallen en de hak was ook wel èrg hoog, wel 8 cm (ruim). M’n eer te na om ze terug te sturen, echt niet, ik had eindelijk weer Tony Mora’s en niemand die me ze zou ontnemen. Ik heb manlief nog net niet bedreigd toen hij ze op marktplaats wilde zetten.

Uiteindelijk nadat ik in de zomer van 2011 in de stad al een paar laarzen had gekocht, ging ik met beide dochters nog even naar de Veldhovense winkels. En toen, oh toen, nee dat kan niet waar zijn, dacht ik … vanuit mijn ooghoeken, alsof ik opeens arendsogen had, zag ik iets, was ’t echt, nee dan kon niet, zouden ze de goede maat zijn? Als een ekster vloog ik er op af. Dochters achter mij aan. Het duurde amper een paar seconden en ik had de laars van het rek gerukt, keek er in en JAAAAAAAA, maat 40. Precies goed. Passen dat ding. Ik ging zitten, trok ze aan en ooooooooooooh, wat zitten die meteen goed. Geen geintje hè. Tony Mora’s zitten echt meteen goed en worden alleen maar beter naar mate ze soepeler worden door veel te dragen. Ik verzuchtte dat het jammer was dat ze zo prijzig waren, waarop de verkoopster verkondigde dat ze dezelfde procedure volgen als de rest van de collectie ... Nee?! Echt!? ... Ja, de helft van de helft. Ik hoefde geen seconde na te denken. Mijn tweede paar laarzen van die dag werd ingepakt en betaald en ging mee naar huis.

Manlief maakte vervolgens grappen over vrouwlief die op tafels zou dansen met haar cowboy laarzen aan. Hij doet maar, ik doe ze nooit meer weg. Een paar weken later heb ik in de uitverkoop bijna nog een paar gekocht, maar ze waren niet de helft van de helft. De ene helft bleef aan de prijs hangen en ik voorzag een behoorlijk gemopper van èn manlief èn oudste dochterlief die er inmiddels ook verliefd op was (ze had ze zelfs al gepast). Hoe zou ze gereageerd hebben als ik met nog een paar Tony Mora’s was thuisgekomen en zij (toen 14 jaar) nog steeds geen had. Ik had al geopperd te wachten tot ze dezelfde schoenmaat had als ik, dan konden we ze samen kopen en lekker ruzie maken wie ze aan zou doen.

Maar de mooiste laarzen die ik ooit heb gezien, ook met de hand gemaakt, zal ik nooit kunnen kopen noch betalen …
The forty roses of the lady of Guadelupe
http://www.nathaliesantafe.com/boots13.aspx

Wat ze kosten? Och, een koopje, slechts $9.500. Ik hoef alleen maar de loterij te winnen ...

2 opmerkingen :

  1. Never say never again .. want ik zie je helemaal voor me: op je 76ste met the forty roses of the lady of Guadelupe aan je voeten en een glimlach zo van: “ha! Is me toch mooi gelukt!” en ik denk dan, ook op m’n 76ste, zoals altijd: “ty-pisch Margriet” ...
    Miek

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Margriet,
    Als a.s. vrijdag de Staatsloterij in Beekbergen valt, krijg je ze van mij.
    Je kleine neefje.

    BeantwoordenVerwijderen