"Baddertijd voor de vogels" en "Roef ... poesje!"

Met lichte tegenzin liep Roef zondagochtend achter mij aan. De deur was al achter hem dicht gevallen en een ontsnapping aan de regen was daarmee een gepasseerd station. Onze dappere boxer heeft werkelijk geen enkele haar op zijn rug die van water houdt. Regenplassen vindt hij al helemaal een gruwel. Hij is en blijft een bijzondere hond. Twijfelend en met voorzichtige bewegingen stapte hij door een regenplas.

Zo erg was het dit weekend helemaal niet met de regenplassen

Ik moet bekennen dat ik er zelf ook helemaal niets mee heb, met regen noch sneeuw. Als het regent ben ik vooral blij dat onze hond dan liever binnen blijft. Maar de regenbuien waren allang gevallen. Toen ik besloot dat het tijd was om naar buiten te gaan, viel er niet meer dan een minimaal miezerig buitje. Alleen op momenten dat we onder de bomen liepen waarvan het gebladerte doordrongen was van de eerder gevallen regenbuien leek het alsof het flink regende.

 

De vogels die we tijdens onze wandeling tegenkwamen, dachten er duidelijk anders over. Zij vierden feest. Vlak bij het park lag een grote diepe plas. Vanwege een oprit naar een villa is daar de stoep verlaagd zodat auto’s zonder hobbels van de straat richting het huis kunnen rijden. Daar is door een verzakking een soort kuil ontstaan en deze was ondergelopen. In die plas zaten twee jonge duiven heerlijk te badderen. Ze vlogen weg toen wij er aan kwamen. Toen we terugkwamen van onze wandeling zat er op het pad nabij diezelfde plas een jonge merel die een enorme regenworm had gescoord. Ze liet haar buit zichtbaar aarzelend vallen toen ze ons zag aankomen. Ik zag haar twijfelen over het achterlaten van haar feestmaal. Ze koos toch eieren voor haar geld en hupte weg. Toen we voorbij waren zag ik haar behoedzaam en oplettend via een tuin onder de heg terug rennen. Op naar haar buit die ongetwijfeld nog geen veilig heenkomen had weten te vinden.

Merels drinken uit onze vijver

en nemen er een bad

In onze achtertuin is het ook regelmatig feest. Een vijver is daar mede de oorzaak van. Zeker als het warm is en er weinig regenplassen te vinden zijn, is het in onze tuin een vogelparadijs. Van musjes tot merels, van roodborstjes en koolmeesjes tot eksters en duiven. Allemaal komen ze om een bad te nemen of hun dorst te lessen in onze vijver.

Roef vindt het allemaal prima. Die doet geen vlieg kwaad, hooguit een bromvlieg-waarvan-het-laatste-uur-heeft-geslagen. Dat soort vliegen vertoont een verhoogd agressief gedrag en ziet zich blijkbaar genoodzaakt ons en/of Roef lastig te vallen door agressief om onze oren te zoemen. Roef probeert zo’n levensmoede vlieg nog wel eens te vangen met zijn bek als hij zich gestoord voelt tijdens een zondagmiddagdutje. Verder is hij dus een pure goedzak. Gebiologeerd kan hij een vlieg bestuderen die voor zijn kussen langs over de tegelvloer trippelt. Hij vindt het prima en laat ze in hun “waarde”.





 

Een hysterische Chihuahua laat hij keffen totdat hij er de lol van begint in te zien. Dan zakt hij door zijn voorpoten en blaft hij luidkeels terug. Een toehoorder denkt minstens dat hij zo’n kleine herrieschopper zal verscheuren. Maar wij weten wel beter en verzekeren een desbetreffend hondenbaasje (nou ja … hond) dat ze echt hun Ieniemienie los kunnen laten, want … echt … Roef doet geen vlieg kwaad en ook geen Chihuahua! Misschien wel omdat hij zich heel misschien herinnert hoe hij zelf niet veel meer dan een Ieniemienie Chihuahua was.

Roef (tweede van rechts met de witte voorpootjes)

met zijn broertjes en zusjes.

Wij dachten een kameraadje te hebben gevonden voor Boris. Maar ons ouwe heertje dacht daar toch iets anders over.

Je hoorde hem brommen: "wat is dat voor een druk ding waar ze me mee hebben opgezadeld. Dat ding schreeuwt ADHD!".

Het ene hart was voor Roef iets moeilijker te veroveren De harten van de andere bewoners van zijn nieuwe huis had hij al bij voorbaat veroverd. Op schoot bij de baas is het allerbeste plekje voor een dutje tussendoor en op schoot bij de baas ben je natuurlijk ook nog eens super-veilig.

Er is maar één diersoort die hij niet duldt in zijn tuin. Poesjes dus … die brutaal genoeg zijn onze tuin te verkennen, die moeten oppassen want dan begint er een samenwerking tussen ons en Roef. Als we er een zien, hoeven we maar te roepen: Roef … poesje …. Ja, het is gemeen, maar het blijft grappig hoe hij dan binnen een nanoseconde uit zijn diepste slaap ontwaakt en standaard naar buiten of naar de deur vliegt. Vanaf die ene nanoseconde doet hij dat, blaffend als een woest monster en met de snelheid van een Lamborghini die bijna zijn banden onder zich kwijtraakt door de snelheid.  

“Goed zo, Roef! Brave hond”, roepen wij dan. Want behalve met regen, hebben wij ook niets met poesjes.

Gelukkig is dit poesje groot tegen de tijd
dat Marieke haar examen heeft gedaan
en heeft het een goed thuis bij een ander gezin ...

Er is een klein probleem. Twee gezinsleden hebben iets met poesjes. Gert-Jan en Marieke … Marieke wil een kitten en haar vader heeft beloofd dat als ze slaagt voor haar Mavo-examen (dit schooljaar) dat ze dan een poesje mag …

Écht niet! Sorry Miek, sorry poes, maar dan klinkt het in meerstemmig koor: ... “Roef … poesje”!