dinsdag 10 september 2013

Westie Boris was mijn anti-heimwee medicijn

Toen ik mijn baan in Delft had opgezegd en op zoek ging naar werk dichter bij huis, kwam ik er achter dat ik nog niet zoveel hechting met mijn nieuwe woonplaats had. Ik miste mijn wortels, kende heg nog steg en voelde heimwee prikkelen. Er kwam al snel een hondje, mooie gelegenheid om de omgeving te leren kennen als ik met hem ging wandelen.


Boris was een kruimel. Gert-Jan noemde hem een rat. Maar het was een bijzonder ratje, hij woog 1.400 gram en paste in de keukenweegschaal.


In de sneeuw rolde hij echter graag. 
Maar na een vorderende wandeling begon hij doorgaans zielig met zijn pootjes te trekken. 
Dan bleken ze aangevuld te zijn met vastkoekende sneeuwklonten aan zijn lange haartjes. 
Bij een dikker pak sneeuw zat dan ook zijn buik haar vol met klonten.


Boris was nieuwsgierig en een geboren jachthond.
Een gewonde duif die wij wilden verzorgen, vond hij wel héél interessant.
Zijn toenadering was dan ook als een echte jachthond die wist wat hij deed.
Overigens hield onze Westie helemaal niet van water  behalve om van te drinken. Met de staart tussen zijn pootjes sjokte hij als-het-dan-toch-echt-moest door de meest onbenullige miezerbui. Een regenplas zocht hij steevast een route om deze te kunnen ontwijken. Zijn enige fout maakte hij ooit hartje januari op de Landschotse heide. Hij hoorde eenden kwaken, hij vloog er op af en terwijl zij over het water wegscheerden kwam Boris totaal overdonderd tot stilstand. Wat bleek, zijn jachtinstinct had zijn overige zintuigen buiten-spel-gezet. Hij stond tot aan zijn buik in het ijskoude water van het ven. We zagen hem gechoqueerd denken "oh oh ...".


Als pup was hij weliswaar een geboren "konijnenjager" 
maar naarmate hij ouder werd, werd hij verdraagzamer,
net zo lang tot hij zich zelf een groot konijn voelde.


Boris was vooral en zonaanbidder. Hij zocht met zorg het beste plekje uit.
Maar natuurlijk vonden wij dat Boris een vriendje nodig had als zijn baasjes zoveel van huis waren omdat ze moesten werken. Het werd een vriendinnetje, eerst nog acceptabel klein, later groot en sterk als een beer, maar er was er maar één heer en meester en dat was Boris. Sanne werd zijn koningin. waar Boris ging, volgde Sanne.



Geen opmerkingen :

Een reactie posten