Mijn nieuwe ik

Van lastig kind naar steunpilaar

Dat de jaren voor mijn ADHD-diagnose bepaald niet makkelijk waren, zal vooral voor lotgenoten met-diagnose-op-volwassen-leeftijd herkenbaar zijn. Na het vallen van de diagnose bleken talloze problemen opeens verband met elkaar te houden. Het werd een ongelooflijk intensieve klus om alle “trauma’s” alsnog een plekje in mijn leven te gunnen zodat ik verder kon met mijn nieuwe ik.

Ik kan mij niet anders herinneren dan dat ik een lastig kind was. In het rapportboekje van de lagere school staat met terugkerende regelmaat de opmerking “Margriet moet béter opletten in de les. Ze weet nóóit waar we zijn met de leesles”. Bij rekenen moest ik “beter mijn best doen”. In de vijfde klas (tegenwoordig groep 7) volgden opmerkingen als “Margriet vraagt te veel aandacht”. Volgens de leraar was mijn houding “opvallend” en wat concentratie betreft “was ik snel afgeleid”.  Op mijn laatste rapport van de lagere school prijkt de opmerking “Soms wat eigenzinnig”.

Volgens mij ben ik nog steeds “soms wat eigenzinnig”. Nog steeds ben ik makkelijk afgeleid en een aandachtsvrager ben ik ongetwijfeld ook nog steeds (waar komt anders mijn blog vandaan!?).

Als mijn jeugd na 2000 was begonnen, zou mijn ADHD zonder twijfel eerder zijn opgemerkt en van een etiket zijn voorzien. Zou mijn leven dan anders zijn verlopen? Ik weet het wel zeker. Dan had ik mogelijk vaker iets wel afgemaakt. Misschien was er dan minder vaak gezegd “Het is altijd wat met Margriet”. Ja, dat was het ook. Er was altijd wel iets, eerlijk gezegd “nog steeds”. Ik mankeer altijd wel wat en niet zomaar “wat”. Maar wist ik veel, kon ik er wat aan doen?! Natuurlijk is dit allemaal “achteraf gepraat”. Ik heb er vrede mee. Het is gebeurd.

Maar wat vind ik het nog altijd jammer dat mijn ouders de diagnose niet hebben meegemaakt. Dan had ik hen kunnen vertellen dat ik vaak onwillig en lastig was zonder dat ik daar echt iets aan kon doen. Het ontbrak immers aan de juiste hulp en begeleiding. Helaas, die kans gaat er niet komen, maar het is goed. Mijn leven is op de rails, de trauma’s zitten in mooie doosjes met strikjes er om heen en het leven gaat door.

Mijn nieuwe leven heeft natuurlijk een algemeen bekende nieuwe hobbel om overheen te komen. Een hobbel met de hoogte van de Mount Everest, maar het lukt me vrij aardig. Mijn blog moest mij helpen mijn verhalen van me af te schrijven en orde in de chaos te scheppen. Ook dat lukte, maar sinds “borstkanker 2.0” doet mijn blog méér. Iets wat ik in mijn stoutste dromen nooit had durven bedenken. Er zijn mensen, met name lotgenoten, die gebaat zijn bij mijn verhalen. Gisteren mocht ik opeens mijn oncoloog toevoegen aan de lijst van lezers voor wie mijn blog een meerwaarde heeft. Zij kreeg door mijn verhaal inzicht in de impact die haarverlies en kaal worden heeft op patiënten.

Via de statistieken van mijn blog kan ik zien hoe lezers op mijn site terechtkomen. Ook kan ik zien waar mensen zitten. Mijn blog bereikt de hele wereldbol. Ik heb lezers uit NL, maar ook de USA, België, Duitsland, Denemarken, Frankrijk, Italië, Curaçao, Zwitserland, Zweden, Griekenland, Argentinië, Noorwegen, Rusland, Spanje, UK, Servië, Oostenrijk, Australië, Oekraïne, Zambia en Zuid-Afrika. Ik twijfel er niet eens meer aan dat ik niet eens alle landen heb genoemd waar ik lezers blijk te hebben. Ze komen rechtstreeks omdat ze mijn blog weten te vinden of ze komen via verwijzingssites. Tussen de gebruikte verwijzingssites staat bijvoorbeeld de link naar de website van de NVZ (Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen). Op een forum van Elle Girl heeft laatst iemand de link naar mijn blog gezet. Het ging over mijn stukje over de “de zogenaamde vakanties van Facebook-leden”.

Mag ik even jullie aandacht!

De grootste groep lezers die vanaf een andere website bij mijn blog komt, komt echter via het blog van Lowie van Gorp. Zonder zijn blog met daarop de vermelding van mijn blog waren mijn lezersaantallen nooit zo gigantisch toegenomen.

Ook daarom vraag ik nu jullie aandacht voor zijn blog. Voor wie het verhaal van Lowie en zijn gezin nog niet kent en al helemaal niet weet wie KanjerGuusje was, volgt nu de gelegenheid daar achter te komen.

Ga naar: http://guusje-lowie.blogspot.nl/

Lowie komt 2 november 2013 met zijn tweede boek “We houden je vast”. In dit boek vertelt Lowie hoe hij en zijn gezin het leven hebben opgepakt nadat Guusje haar grote reis begon naar een pijnloze dimensie. De opbrengst van de verkoop blijft niet aan strijkstokken hangen. Het gaat via stichting Kanjer Guusje (http://stichtingkanjerguusje.nl/) naar een goede bestemming. De stichting ondersteunt de zorg voor kinderen met kanker en hun naasten.

Dus kom op lezers. Koop allemaal het tweede boek van Lowie. Koop het voor jezelf of koop er meer. Geef ze cadeau. Is de draagkracht te laag, dan ligt het ongetwijfeld straks net als het eerste boek, bij de bibliotheek. Maar als het even kan … kopen!