Vrijdag naar de kapper - hoofdhuidkoeling werkt

Het bewijs is geleverd. De hoofdhuidkoeling werkt echt en het is niet alleen mijn verbeelding. Ik trok mijn stoutste en overmoedige schoenen aan en stapte aan de overkant van de straat de kapsalon binnen van Daan. Haar moeder woont twee deuren verderop bij ons in de straat.

14 juni 2013
voor de allerlaatste keer geknipt
voordat ik, volgens de voorspellingen, kaal zou worden

nog één keertje "als mijn haar maar goed zit" gevoel

Ik heb Daan al heel lang niet gezien en zag dat ze aanwezig was. Het is al weer drie maanden geleden dat ik mijn haar voor-de-allerlaatste-keer liet knippen. Ik dacht “nog één keer mooi zijn voordat ik kaal word”. Zelfs de haar-specialiste was stellig. Zij had geen vertrouwen in de hoofdhuidkoeling. Ze had geen succesverhaal meegemaakt. Ze had wel mensen meegemaakt die zelf ‘tevreden’ waren maar als deskundige dacht zij er dan toch wel anders over. 

Zo werd ik half juni voor de allerlaatste keer geknipt en geföhnd (verven mocht al niet meer). Een paar dagen later onderwierp ik mij op-hoop-van-zegen aan de chemo en de hoofdhuidkoeling. Een week geleden begon ik met de tweede serie kuren.

Mijn haar zit wat minder dan toen. Logisch eigenlijk want in drie maanden heb ik drie centimeter nieuwe uitgroei vergaard. Het is wat futloos maar dat is het eigenlijk wel. Verspreid over het geheel heb ik voor mijn gevoel heel wat begroeiing afgestaan maar het is zodanig verspreid over mijn hoofd dat het niet opvalt. Of ik nu meer haren verlies dan voor de chemo, weet ik eigenlijk niet omdat ik voor de chemo nooit oplette hoeveel haren er in de borstel achterbleven. Iedereen schijnt dagelijks talloze haren te verliezen en bij mij moet dat dus ook zo zijn. Het verschil zit denk ik in het ontbreken van nieuwe aanwas. Verlies wordt niet ‘natuurlijk’ aangevuld.



19 juni 2013

het voorkoelen was begonnen, nog even en de chemo zou beginnen

Alleen mensen die langer zijn dan ik en bovenop mijn hoofd kunnen kijken, zien wat duidelijker een scheiding. Die was er eerst niet. Mijn hoofdhuid was altijd onzichtbaar. Voor de meeste mensen is het blijkbaar heel normaal als je wat hoofdhuid ziet en zo heb ik nog altijd meer haar dan vele anderen.

Met een behoefte om weer dansend haar te zien in de spiegel, duwde ik de deur open van de kapsalon en liep naar Daan en vroeg “hoi, durf jij mijn haar te knippen?”. Ze keek me verbaasd aan en zei “ja, waarom niet, natuurlijk durf ik dat”. Ik vroeg of ze wist wat er met mij aan de hand was … Dat wist ze niet. Ze vertelde dat als ze haar moeder spreekt, er altijd wel stuiterende kinderen tussen haar en haar moeder staan te springen.

Zo was mijn situatie nooit ter sprake gekomen. Daan vond wel dat ik er wat smaller en getekend uitzie in mijn gezicht, maar dat was het. Toen ze goed keek kon ze wel vaststellen dat het wat slapper is. Maar ja drie maanden niet knippen, zon-zee-en-strand en toch weinig verzorging (want ik ben nogal laks, moet ik bekennen) laten ook hun sporen na.

Vrijdagochtend hebben we afgesproken. Als ik mijn haar nog heb, dan gaat zij het knippen. Eens zien wie dan nog kan verzinnen dat er mij iets mankeert.