Voordat Annemarie naar
Athene vertrok, ruilde ze Voorschoten in voor ‘de grote stad’ en ik ging voor
het eerst op bezoek. Ze woonde in de tweede Jan van der Heijdenstraat in de
Pijp, Amsterdam Oud-Zuid en had me verteld hoe ik daar moest komen. De
routebeschrijvingen van Annemarie zijn goed, ze had me ooit al eens naar
Griekenland genavigeerd met een paar steekwoorden en een tekeningetje van hoe
het dorpje aldaar eruit zag en dat was ook gelukt. Dus haar stulpje in Amsterdam
moest ook ik kunnen vinden.
Toen ik uit de tram
stapte, klopte er iets niet. De straat bleek aan de andere kant van het
Sarphatipark te zijn en dat was anders dan zij mij had verteld. Er ging geen
belletje rinkelen en de gsm bestond nog niet. Het was ergens in de tweede helft
van de jaren 80 van de vorige eeuw.
Aangekomen bij nr.
24 ontbraken deurbellen en naambordjes. Verwonderd ging ik naar een telefooncel
en belde haar op. Zij snapte er ook niets van en dacht mij vanuit het raam te
zien in een telefooncel. Dat leek mij stug want ik had géén zicht op nr. 24
vanaf die telefooncel. Ze stelde voor naar beneden te komen en de deur open te doen.
Bij mijn aankomst was de voordeur inderdaad open en ik ging naar binnen, deed
de deur achter me dicht en ging de trap op, roepend en zoekend maar vond
slechts dichte deuren; het leek verdacht veel op een soort pakhuis. Ik snapte
er steeds minder van en ging weer naar beneden. Daar kreeg ik vervolgens de
buitendeur niet meer open en raakte lichtelijk in paniek. Uit nijd en paniek
trapte ik daar in de hal nog een sigaret uit om vervolgens alsnog de deur open te
krijgen en ik vluchtte naar vluchtte.
Vanuit de
telefooncel belde ik haar nogmaals op en vroeg haar waar ze nou toch was. Ook
Annemarie snapte er niets meer van want ze had de deur geopend en stond op mij
te wachten … Ze vroeg me waar ik dan was en ik antwoordde “tweede Jan van der
Heijdenstraat, zoals je hebt opgegeven”. Toen viel het kwartje. Ze woonde aan
de eerste Jan van der Heijdenstraat 24.
Wat hebben we
gelachen en waren we nieuwsgierig naar het gezicht van de eigenaar van dat
pand. Hoe zal hij gekeken hebben en wat heeft hij gedacht toen de deur opeens
weer dicht was wat vond hij van die uitgetrapte verse peuk op de deurmat? Maar
wat had ik toch heel even een stress toen ik daar in dat vreemde pand
opgesloten zat in die enge grote stad. Nee, doe mij maar een reisje
Griekenland. Véél makkelijker te vinden, dat was een feit.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten