zondag 8 september 2013

Mijn trouwdag was mijn ouders' "Grote dag"

Jammer dat Marco Borsato zijn mooiste nummer niet al had geschreven toen ik in 1996 trouwde. Ik was een papa's kindje en hij en mama waren minstens zo trots op mij. Als papa in die jaren niet al behoorlijk last van zijn longen had gehad en een groot deel van zijn stembereik was kwijtgeraakt, zou hij ongetwijfeld voor mij hebben gezongen: Marco Borsato: Dochters. Want ja, ook mijn papa kon heel mooi zingen.



Een ander genre weliswaar en ik moet bekennen dat ik het als klein kind niks vond, wat hij zong maar nu weet ik beter. Papa was een tenor en kon zingen als Placido Domingo en Dietrich Fischer-Dieskau. Ik twijfel er niet aan dat hij in zijn jongere jaren Merel's zelfverkozen wonderbaarlijke slaapliedje zelf zou hebben gezongen wanneer dat maar nodig was.


Merel's slaapliedje "Nessun Dorma" 
voor haar als baby met een vereiste uitvoering door Andrea Boccelli, 
maar hier gezonden door Placido Domingo


Papa's favoriet: Dietrich Fischer-Dieskau, leeftijdgenoten uit 1925
Stirb, Lieb und Freud

Mijn vader zong dus niet op mijn trouwdag, maar dat maakte het geheel er niet minder om. Mama's grote dag was het ook. Zij had de kans gekregen de jurk te maken die ze nooit had verwacht te zullen maken. Een huwelijk van mijn kant hadden we op de een of andere manier geen van allen echt verwacht.

Toen die datum opeens een feit bleek te worden, was er voor mij maar een trouwjurk mogelijk. Die moest mama maken. Toen we naar Voorschoten gingen en mijn ouders ons heuglijke nieuws hadden verteld, vroeg ik mama of ze mijn jurk wilde maken. Ze dacht geen nanoseconde na en riep volmondig "ja". Papa vroeg bezorgd of ze dat wel zeker wist en benadrukte hoe zeer ze inmiddels tegen grote naaiprojecten aankeek. Ze keek hem nog net niet giftig aan en verkondigde met besliste en overtuigde stem dat "de trouwjurk van haar oudste dochter toch echt iets héél anders was". Dat was haar project en daar kwam niemand anders aan, hooguit mijn jongere zus vanwege haar kleermakersopleiding en haar bewezen gelijkwaardige talent met naald en draad.

Uit ervaring wist ik dat mama niet méér dan een foto/afbeelding nodig had voor een perfecte kopie. Ik had immers al vaker rondgelopen met jurken die we in een flits voorbij zagen komen op tv in een soapserie of die we hadden gezien in de Elegance of in een etalage aan de Plaats in Den Haag. Ja ja voor de kenners en voor de onbekenden: De Plaats is de winkelstraat waar ooit onze voormalige koningin Beatrix haar jurken wist te kopen. Ik maakte mij dan ook totaal geen zorgen over de realisatie van mijn trouwjurk toen ik mijn moeder het trouwmagazine liet zien met op de cover mijn droomjurk c.q. haar opdracht.


Met het trouwmagazine in de tas begaven wij ons naar de stoffenzaak in Veldhoven waar men indertijd ook trouwstoffen verkocht en op bestelling trouwjurken maakte. Ik toonde mijn droomjurk en kreeg te horen dat ze exact dezelfde stof in huis hadden. Ik was dolblij maar bij het lijfelijk aanschouwen van die stof toch minder enthousiast. De verkoopster rook haar kans en verkondigde dat ik natuurlijk ook voor goudbrokaat kon kiezen, dat was ook in haar ogen veel mooier en zou ook volgens haar zorgen voor een verblindend mooi resultaat. Terwijl ze de desbetreffende rol stof tevoorschijn toverde en vertelde dat deze nog maar net was binnengekomen helemaal vanuit Sri Lanka had ik mijn besluit al genomen. Het werd het goudbrokaat. Het kostte een lieve duit, maar mama had geen talloze meters nodig. De rok werd immers van ruwe zijde gemaakt in ivoorkleur. Het lijfje en het jasje waren de onderdelen waar het brokaat voor was bestemd. Een extra reep werd meegerekend voor om mijn hoed.

Nooit eerder en nooit daarna heb ik mij méér een prinses gevoeld dan op mijn eigen trouwdag. Precies zoals het was bedoeld.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten